Lekarz

Emigracja do Kanady dla kolegów lekarzy (strona jest po liftingu, także tutaj znajdziecie post oraz komentarze ze starej strony)

Post przygotowany przez lekarza-Polaka mieszkającego w Kanadzie i pracującego w swoim zawodzie po studiach medycznych w USA.*

 Jest to wpis kierowany do lekarzy, a nie stomatologów. I proszę, darujmy sobie bezsensowną dyskusję, czy dentysta to lekarz Po prostu to zupełnie inna bajka od strony formalnej i niestety, jeśli jesteś dentystą, to ten wpis na wiele ci się nie przyda.

Zaznaczam, że nie jest to wpis encyklopedyczny, a jedynie zarys całego procesu. Starałem się w miarę możliwości sprawdzać liczby, które miałem w pamięci, ale raz, że zmieniają się one co roku, a dwa: grzebanie na stronach rządowych w poszukiwaniu statystyk do najprzyjemniejszych nie należy. Mimo wszystko myślę, że moje wypociny przedstawiają dość realny obraz rzeczywistości. Nie widziałem też nigdzie podobnego wpisu od innego lekarza na ten temat, więc, jak to się mówi, lepszy rydz niż nic.

Żeby ten wpis był w miarę strawny, musiałem uprościć wiele kwestii – inaczej 30 stron A4 byłoby mało. Nie zdziw się więc, jak zaczniesz sprawdzać dokładne wymogi i wyjdzie ci, że są jeszcze jakieś dodatkowe papiery i egzaminy po drodze.

Kompletnie sobie również odpuść słuchanie opowieści czy porad od ludzi niezwiązanych z medycyną, a właściwie to od kogokolwiek innego niż inni lekarze. Z tych samych powodów, dla których jak chcesz emigrować jako elektryk, to lepiej pytaj elektryka – a nie mechanika czy lekarza. Widziałem już porady typu „jako lekarz musisz zrobić studia od nowa” (w 99,99% kompletna bzdura, bo robisz rezydenturę) albo że „wszyscy lekarze w USA czy Kanadzie zarabiają miliony” – w zależności od statystyk tylko od 2 do 5% ludzi zarabia powyżej 1 mln… brutto.

 Czasem zdarzy mi się odnieść do całej Kanady – będę miał wtedy na myśli tę „medyczną Kanadę”, a właściwie to „lekarską Kanadę” i raczej w odniesieniu do spraw związanych z byciem lekarzem.

 Koniec końców zrób swój własny research i oceń sam. Nie mam monopolu na prawdę Informacje powinny być aktualne na koniec 2018 i przynajmniej jeśli chodzi o wszelkie liczby / stosunek pomiędzy nimi, powinny być użyteczne do 2022-2023 r.

 Zacznijmy od tego, że emigracja do Kanady jako lekarz jest stosunkowo prosta, ale ma się nijak do możliwości pracy w zawodzie po przeprowadzce. O ile istnieje coś takiego jak „prosta” emigracja.

 Druga sprawa – droga do nostryfikacji i rezydentury jest podobna w całej Kanadzie (poza Quebec), więc nie ma większej różnicy, o jakiej prowincji myślisz. Aplikacja na rezydentury odbywa się poprzez system scentralizowany dla całego kraju.

 Kolejna istotna informacja jest taka, że PR jest wymogiem, aby podejść do nostryfikacji.

          Nie będę wchodził w czysto papierologiczne aspekty całego procesu, który w skrócie wygląda tak:

 uzyskanie PR → nostryfikacja → rezydentura i klepanie biedy → ewentualnie fellowship → licencja prowincjonalna → praca jako samodzielny lekarz

 Nostryfikacja sama w sobie jest prosta – ot, trzeba zdać egzaminy. Tylko że kosztują one sporo, a ze względu na kolejki, wymogi formalne, oczekiwania na egzaminy itp. może zająć ona nawet kilka lat, jak ci się powinie noga. Ale nie ma powodu, dla którego byś miał jej nie zrobić (no, może poza znajomością języka). No i możesz być czasem poproszony o zrobienie jakichś kursów na uniwerku.

 Prawdziwe schody to rezydentura, a właściwie to nie schody, tylko drabina… a być może i ściana. Licencja prowincjonalna i cała reszta to papierologia i nie będę o nich mówił.

 Tutaj musimy sobie wyjaśnić kilka kwestii.

          Po pierwsze: w Kanadzie nie ma odpowiednika LEKu/LEPu, czy też amerykańskiego USMLE.

Na niektórych uczelniach jak np. UBC nie ma nawet ocen na lekarskim tylko „zdał/nie zdał”.

W związku z tym rekrutacja na rezydentury jest w zasadzie w 100% uznaniowa – nie ma sensownej możliwości przypisania wartości punktowej do aplikacji kandydatów.

Zdałeś wszystko na uniwerku = jesteś lekarzem i aplikujesz na rezydenturę.

         Po drugie: jeśli chodzi o liczby, to sprawa wygląda w miarę podobnie do Polski. Teraz po otworzeniu kilku kierunków lekarskich w jakichś Radomiach, Kielcach i cholera wie gdzie jeszcze, liczba lekarzy kształconych co roku powinna być mniej więcej taka sama w obu krajach, czyli oscyluje w okolicach 3000. Na 100 absolwentów przypada bodaj 101 miejsc rezydenckich. Około 60% z nich to medycyna rodzinna. 100:101, ale… patrz punkt niżej…

          Po trzecie i bardzo ważne: Quebec jest jedyną prowincją, w której jest większa liczba rezydentur niż kandydatów. Co roku około 70 miejsc pozostaje nieobsadzonych. Język francuski jest wymogiem przy aplikacji, co odsiewa 99% ludzi. Mimo to Quebec jest wliczany do statystyk dla całego kraju. Oznacza to, że jeśli mamy 3000 absolwentów w Kanadzie i 3000 rezydentur to realnie sytuacja jest gorsza, gdyż z tych 3000 spora część jest w Quebec i bez znajomości francuskiego – zapomnij.

          Po czwarte: jako IMG (International Medical Graduate) nie możesz brać udziału w pierwszym naborze na rezydentury. A pojawiają się informacje, że nie ma być możliwości nawet i w drugim… W uproszczeniu: możesz aplikować tylko tam, gdzie nie ma kanadyjskiego (ew. amerykańskiego) kandydata. Oznacza to, że aplikujesz na bardzo, ale to bardzo ograniczoną liczbę miejsc. Przez kanadyjskiego/amerykańskiego kandydata rozumiem kogoś, kto w danym kraju ukończył medycynę. Kanadyjczyk po Cambridge w UK jest traktowany jako IMG.

            Po piąte: co roku jest ok. 2000 IMG, którzy aplikują na miejsca, które nie zostały zajęte przez Kanadyjczyków, a do tego mamy ok. 200 Kanadyjczyków, którzy nie dostali miejsc w roku poprzednim. I z roku na rok ta liczba rośnie i to dość znacząco.

Jeśli wydaje ci się, że wychodzi jakieś pińcet kandydatów na jedno miejsce… to dobrze ci się wydaje.

A jeśli do tego doszedłeś do wniosku, że chyba jest cholernie ciężko dostać takie miejsce, to daleko od prawdy nie jesteś.

            Po szóste: jak już złożysz papiery na jakiś program i będą Tobą zainteresowani, to najpewniej dostaniesz zaproszenie na interview. A że chcesz składać wszędzie, gdzie się da, to wydasz masę kasy na samoloty i hotele.

             Po siódme: w Kanadzie, a zwłaszcza w naszej dziedzinie, tytuły naukowe mają wartość bliską zeru i ogólnie jest jeden wielki syf, jeśli chodzi o te tytuły Dr., PhD i pochodne. Teoretycznie, kończenie medycyny w USA/Kanadzie jest uznawane za doktorat, a nie odpowiednik magistra, jak polski tytuł „lek.”. Podobne cuda niedawno weszły do farmacji (PharmD), więc „doktorów” tutaj w cholerę – lekarzy mało. Nawet chiropraktyk czy gość po optometrii ma prawo do tytuł Dr., a ani to lekarz ani osoba z doktoratem. W każdym razie pamiętaj, że bardzo duża część tutejszych doktorów nie jest żadnym doktorem w, nazwijmy to: polsko-europejskim rozumieniu, a jedynie magistrem prawa, farmacji, medycyny i jeszcze paru innych kierunków.

Nie jest niczym nadzwyczajnym znaleźć dziekana/rektora uczelni medycznej bez „prawdziwego” doktoratu.

Doktorat będzie ładnie wyglądał na papierze, ale dużo Ci nie da.

              Po ósme: z każdym rokiem bez praktyki w zawodzie (lub od momentu ukończenia uczelni, jeśli składasz świeżo po zdanym LEKu) szanse na otrzymanie miejsca spadają dość drastycznie.

Więc jeśli zdałeś nostrę i składasz papiery 3. rok z rzędu na rezkę, to bym szczerze zaczął rozważać powrót do Polski.

              Po dziewiąte: w Kanadzie są tysiące lekarzy, którzy próbowali uzyskać licencję, a teraz jeżdżą taxi lub pracują w dowolnym innym zawodzie. Spotykałem się ze źródłami kanadyjskimi mówiącymi o 10.000 takich ludzi, ale nie byłem w stanie tego zweryfikować; choć gdy porównamy liczby aplikantów vs. miejsc, wydaje się to przynajmniej teoretycznie możliwe. Osobiście znam jednego polskiego lekarza, który po latach prób (i dziesiątkach tysięcy $$) dał sobie spokój i jeździ taksówką.

              Po dziesiąte: z racji ww. pełnej uznaniowości procesu przyznawania rezydentur, nie wszystko zależy od ciebie. Możesz zdać wszystkie egzaminy na 100% i nigdy nie dostać zaproszenia na interview nawet do najbardziej zapyziałej dziury.

              Po jedenaste: wśród swoich kanadyjskich znajomych mam osobę odpowiedzialną za rekrutację na jeden z programów anestezjologii. Nie mam dobrych informacji – spora część miejsc (ale nie wszystkie) jest zarezerwowana dla kuzyna/ciotki/wujka/babci/dziadka itp. Często zapraszają ludzi na interview tylko po to, żeby odstawić szopkę, że niby sprawdzali 20 kandydatów, ale ostatecznie córka rektora byłą najlepsza, kolokwialnie rzecz ujmując. Jeden przypadek reprezentatywny oczywiście nie jest, ale też moje doświadczenie mówi, że nie jest to sytuacja zupełnie wyjątkowa.

Medyczna Kanada referencjami, listami polecającymi oraz znajomościami stoi. Znacznie bardziej niż Polska. Znacznie. Możesz mieć 100% z każdego testu na studiach, wolontariat w Korei Północnej, publikacje naukowe w renomowanych czasopismach i order Orła Białego, a i tak bez perfekcyjnych referencji nie dostaniesz się nigdzie. I nie ma w tym wielkiej przesady. Dotyczy to również lokalnych aplikantów. Pamiętaj: perfekcyjne referencje – bo dobre to za mało. Dla Kanadyjczyków wszystko jest amazing, perfect and f***ing dandy, więc jak będzie napisane, że jesteś „bardzo dobrym kandydatem”, to masz problem. Wszystko ma być w superlatywach – good is bad, perfect is good. Mają napisać, że skaczesz lepiej niż Małysz, kopiesz piłkę lepiej niż Lewandowski, interny to się Szczeklik od ciebie uczy, a bochenek to właściwie taki skrypt, co z kolegą na 1 roku napisałeś, jak ci się nudziło.

 Jak ci się chce, to możesz poszukać, jak to kanadyjski student (a właściwie to lekarz) z najwyższą średnią na swoim uniwerku i z osobistym poleceniem dziekana nie dostał się 2x na rezydenturę, a potem popełnił samobójstwo. Potem wyszło, że się nie dostał, bo program wymaga 3 idealnych referencji, a gość miał 2 idealne i 1 dobrą. Było za mało. 

              Po dwunaste – jeżeli jeździłeś na wolontariaty w strefach wojny – Lekarze Bez Granic albo inne humanitarne eskapady w ramach Czerwonego Krzyża – to może to drastycznie zwiększyć twoje szanse na sukces. Wolontariat, czy też pseudowolontariat, jak ja to określam, ma ogromne znaczenie przy aplikacji na medycynę. W przypadku rezydentur znaczy mniej, ale jeżeli masz konkretne papiery potwierdzające udział w akcji humanitarnej itp., to zdecydowanie ci to pomoże.

A mówię pseudowolontariat, ponieważ w praktyce musisz popracować jako wolontariusz, żeby mieć realne szanse na przyjęcie na lekarski – jest to jeden z 3-4 głównych czynników decydujących o naborze do med school. Więc jeśli wymagają bycia wolontariuszem, to w mojej ocenie nie jest to już wolontariat, a przymusowe bezpłatne praktyki.

                 Po trzynaste – wymagania – prawdziwe wymagania – dla danego programu/rezydentury nie są nigdzie publikowane. Może być tak, że nie rozważają kandydatów ze średnią poniżej X, niezależnie od reszty osiągnięć. Albo musisz mieć min. 2 lata wolontariatu. Albo być mocno zaangażowany w swoje „community”. Możesz znaleźć wskazówki, że szukają ludzi zaangażowanych w badania naukowe, ale nie napiszą, że aby być branym pod uwagę musisz mieć min. 3 publikacje w czasopiśmie o danej renomie + pół roku zaangażowania w 1 duży projekt badawczy. Teraz pomyślmy chwilę i dajmy się ponieść fantazji. Faktyczne wymagania (są one faktycznie spisywane i przechowywane tak, aby była choćby iluzja obiektywności, tudzież podkładka, że robią wszystko zgodnie z regulaminem, a że zmienia się je co roku, to inna sprawa) są utajnione – jak myślisz, jak duże są szanse na ustawienie wymagań pod konkretnych i zupełnie przypadkowych (bo przypadkowo są dziećmi kolegów) kandydatów? Albo szanse na przypadkowe przekazanie synowi kolegi, że akurat jak on będzie kończył za 2 lata, to będą wymagać 2 dużych projektów badawczych oraz zaangażowania w organizacje studenckie, bo oni cenią „leadership”? Ale spokojnie – to tylko fantazja… przecież w kraju takim jak Kanada, który dba o równość szans dla wszystkich obywateli, takie przejawy nepotyzmu by miejsca nie miały!

Ok. Nie chciałem Cię przerazić albo wmówić, że to okropny kraj i w ogóle wszystko jest złe i nie dasz rady. Raczej w mniej lub bardziej poważny sposób chcę powiedzieć, że jest to kraj jak każdy inny i ludzie zasadniczo tacy sami – zwłaszcza, kiedy do gry wchodzą duże pieniądze. A w medycynie północnoamerykańskiej są duże pieniądze. Po prostu się nie czaruj, że tutaj niby się ocenia tylko według zasług, umiejętności czy nikt nie kombinuje, a znajomości się nie liczą.

 Osobiście jestem z tych ludzi, którzy twierdzą, że „się da” wiele rzeczy zrobić i osiągnąć, ale też nie lubię wciskania sobie kitu, że można wszystko.

             W praktyce musimy rozróżnić dwa przypadki – chcesz być lekarzem rodzinnym albo chcesz być specjalistą. Różnica jest ogromna.

  Jeśli chcesz być lekarzem rodzinnym, to masz dość realną szansę na powodzenie całej operacji.

Główna zaleta jest taka, że jest to zdecydowanie najkrótsza rezydentura (2 lata).

Znakomita większość (strzelam, że 90%) miejsc, które są dostępne dla IMG, to rezydentury pośrodku niczego z medycyny rodzinnej.

Jeśli nie masz problemu z podpisaniem lojalki na 5 lat, mieszkaniem gdzieś, gdzie pewnie nawet nie myślałeś, że można mieszkać – to możesz zacząć myśleć poważniej nad swoimi planami.

Z reguły dostanie takiego miejsca jest związane z pracą w danym miejscu przez 5 lat właśnie (lojalka) po ukończeniu specki.

 Szanse są przyzwoite, ale też nie każdemu się udaje. Nie jestem niestety w stanie powiedzieć, czy szanse wynoszą X czy Y%, ale jeśli coś ma szansę się udać, to jest to zdecydowanie medycyna rodzinna.

Opcja druga – chcesz być specjalistą.

 Zacznę od tego, że w teorii jakaś szansa zawsze jest. Być może nawet słyszałeś historię o kimś, komu się kiedyś udało. No właśnie – kiedyś i komuś. Albo w USA. A tak bardziej serio – będzie ciężko i nie ma co owijać w bawełnę. Jeśli chcesz być specjalistą, to masz mimo wszystko większe szanse w USA.

 Jeśli jesteś okulistą, radiologiem czy dermatologiem (czy inna specka, w której jest dużo $$ w Kanadzie) i chciałbyś pracować w tej samej specjalizacji również w Kanadzie, to twoje szanse są bliskie zeru. Nie 5% czy 10% – niemal zero. Może jakieś 1 czy 2%.

Miejsc dla Kanadyjczyków na dermatologię, okulistykę, endokrynologię itp. jest dokładnie tyle, co w Polsce – czyli wcale. Więc wyobraź sobie, że możesz w Polsce składać papiery na dermę tylko wtedy, kiedy nie ma żadnego Polaka, który by chciał zaaplikować. Słyszałeś kiedyś o wolnym miejscu na dermatologii? Ja też nie.

 Nie twierdzę, że jest to reguła, ale osobiście znam tylko 1 przypadek, gdzie człowiek znikąd (bez pleców, znajomości itp.) dostał rezydenturę (ortopedia) w niedalekiej przeszłości. Wszyscy inni, o których myślałem, że byli znikąd, jednak byli „skądś”. A to już brat pracował od 10 lat w Kanadzie jako lekarz i poznał kogo trzeba i załatwił referencje, a to kanadyjska rodzina żony była „medyczno-lekarska” i inne takie historie. Oni już mieli dobry, medyczny punkt zaczepienia na miejscu. Może ten mój rodzynek znikąd też się okaże skądś za jakiś czas? Kto wie…

 I żeby nie było – nie twierdzę, że nie ma osób (IMG), które dostały miejsce, bo były zwyczajnie dobre. Co więcej, mam nadzieję, że jest ich sporo i będzie więcej. Mówię jedynie o przypadkach, które znam osobiście.

Moja rada – jeśli nie wiesz na 100% albo przynajmniej 90%, że ktoś pleców nie miał – załóż, że jednak miał jakiegoś asa w rękawie. Unikniesz rozczarowań, czemu to ty z 2 doktoratami i 10 latami praktyki nie dostałeś miejsca, a jakiś młody gość z Indii świeżo po med school i z łamanym angielskim dostał się na okulistykę. Miejsca na specjalizacji, gdzie dobija się do 1 mln $ rocznie nie dają w chipsach ani na egzaminach. Równie dobrze możesz składać papiery na prezesa Orlenu, nie mając żadnych powiązań w polityce.

 Znam przypadki kilku polskich (i nie tylko) specjalistów, którzy tutaj zrobili takie same specjalizacje, jak w kraju rodzimym, ale są to historie sprzed wielu wielu lat, więc ciężko mi wyciągnąć jakieś wnioski, które by miały przełożenie na dzień dzisiejszy. Jedyne, co je łączy to to, że zajęło im to blisko 10 lat, aby na koniec robić to samo, co już wcześniej robili w domu.

 Znam za to kilku specjalistów m.in. radiologii i chirurgii, którzy po prostu się poddali, bo przyjechali z rodzinami i nie było ich stać na min. 2 lata bez pracy, aby zdać i opłacić wszystkie papiery, bo przecież rodzina coś jeść musi.

Podsumowując: szanse, że dostaniesz rezydenturę gdziekolwiek w jakiejkolwiek specjalizacji są bardzo niskie.

 Osobiście bym rozważył to jedynie w sytuacji, gdy bierzesz pod uwagę plan B, czyli medycyna rodzinna.

Pomijam już wkurzenie spowodowane przechodzeniem przez speckę od początku – czyli harówka od rana do nocy za marną pensję. W teorii ta pensja nie jest aż taka niska – ok. 50k $/rok ale jest to brutto, a do tego książki i inne wydatki związane z kształceniem kosztują grube tysiące rocznie.

Zresztą jeśli jesteś lekarzem, to wiesz, jak to jest i jaka jest różnica pomiędzy tym, co dostajesz, a tym, co ludzie myślą, że dostajesz.

 Zarobki

         Nie sposób nie wspomnieć o zarobkach, jakie was czekają, jeśli wszystko się uda. Ktoś może wygooglować zarobki radiologa czy okulisty i stwierdzić, że dla takich pieniędzy warto ryzykować.

Czy warto, to nie wiem, bo to kwestia indywidualna, ale mogę podpowiedzieć, jak czytać wszystkie zera przy zarobkach lekarzy w Kanadzie.

 A i pamiętaj, że na emeryturę odkładasz sam, chorobowego nie masz, urlopu nie masz, nie masz też żadnych benefitów.

Ot, taka praca na klauzuli opt-out całe życie.

Ostrzegam, że użyję tutaj również wielu uproszczeń, żeby to było w miarę zjadliwe objętościowo.

W Kanadzie nie ma właściwie prywatnej służby zdrowia (no dobra, jest, ale nie będziemy drążyć), a wynika to z tego, że albo masz umowę z lokalnym oddziałem NFZ, albo pracujesz prywatnie.

Jako kardiolog nie możesz np. od 8 do 12 przyjmować na NFZ, a potem brać 200/300/500$ za konsultacje w prywatnym gabinecie, jak to jest w USA. Albo-albo. W praktyce jest 99% szans, że będziesz pracował z kanadyjskim NFZ. Czyli za każdą procedurę wystawiasz fakturę po znanej cenie i nieważne jaką masz renomę czy tytuł naukowy (znowu pewne uproszczenie). I pewnie to jest wytłumaczenie, czemu nikt prawie nie robi doktoratów w medycynie. Poza satysfakcją oraz rachunkiem na ponad 100 tys. dolarów za czesne + kilka lat na jego zrobienie dużo z tego nie masz, jeśli chodzi o finanse.

 Teraz coś głównie dla młodszych kolegów, którzy są na studiach czy świeżo po studiach, bo starsi z własnymi gabinetami wiedzą, jak to działa.

 Ty jako biznes „Lekarz od wszystkiego Sp. z o.o.” dostajesz 100 dolarów za konsultację.

Teraz sobie odlicz trochę na wynajem gabinetu, potem na opłacenie miłej pani na recepcji, a często i do tego pielęgniarki, która zmierzy ciśnienie i zrobi początkowy wywiad, który i tak będziesz musiał zrobić od zera, bo ona nie wie, że hydroksyzyna to coś innego niż hydralazyna i… dobra, starczy.

Jak już odejmiesz od tych 100$ koszt prowadzenia działalności, to wtedy jeszcze odejmij podatek i masz jakiś zysk na czysto. Wiem, że już byś chciał kupić BMW, ale kasa dalej jest na koncie twojego lekarskiego biznesu. Więc teraz wypłacasz sobie pensję i płacisz podatek dochodowy…

Tyle mocno uproszczonej teorii. W praktyce, w zależności od specjalizacji, możesz odjąć od 40 do 70% z tego, co widzisz w googlach i będziesz miał kwotę do wydania na swoje nowe BMW, które się zakopie przy pierwszym konkretnym śniegu. Kup sobie F150 i podnieś zawieszenie o metr – jak na prawdziwego kowboja przystało. Nie dziękuj, nie ma za co.

 Radiolog – odejmij 70%, inne specjalizacje – 40-50%. Więc na szybko: jak widzisz, że lekarz o specjalizacji X zarabia 400k $, to pewnie jakieś 200k to jest jego realny dochód.

 Możesz robić całkiem sporo kombinacji podatkowych, które pozwolą ci oszczędzić po kilkadziesiąt tysięcy $ na rok na podatkach, ale lepiej zapłać komuś, kto się na tym zna.

 Musisz też zwrócić uwagę na to, czy mowa np. o zarobkach radiologa, który ma własny gabinet (i kupił sprzęt do rtg, usg itp.), czy też pracującego w szpitalu. Znajdziesz statystyki, które mówią, że radiolog ma 350k, a i znajdziesz takie, które mówią o 900k średnio.

 Koniec końców zarobki są dobre, ale myślę, że warto wiedzieć, że twoje zarobki nie będą rosnąć wraz z doświadczeniem, bo będziesz dostawał za świadczenie dokładnie tyle samo, ile dostawałeś wcześniej.

 Tutaj jest bardzo dobry przykład takiego cennika:

 https://shawnwhatley.com/what-doctors-charge/

  Czy warto?

 Moim zdaniem, jeżeli masz więcej niż 35 lat – odpuść sobie. Cały proces zajmuje lata (załóż 8-10, to się nie rozczarujesz) i wystarczy jakaś jedna większa wpadka, żeby całe plany legły w gruzach. Mając bardzo przystępne możliwości wyjazdu i robienia specki w UE, nie bawiłbym się w ryzyko wyjazdu aż do Kanady.

Będziesz też dość często się zastanawiał, czy twój kanadyjski kolega-lekarz znalazł swój dyplom w opakowaniu chipsów, czy może jednak był to poniedziałkowy dodatek do lokalnej gazety.

 Jeśli jesteś świeżo po uczelni medycznej i przed 30 to myślę, że można próbować, a w razie braku rezydentury po 2-3 latach prób wrócić do Polski czy Europy. Ewentualnie można poczekać kolejne 2 lata i dostać obywatelstwo i wtedy wrócić.

 Jeśli zrobiłeś już speckę i masz swój własny gabinet, to nawet nie myśl o przyjeździe tutaj.

 O robieniu med school od zera tutaj – zapomnij. Dla studentów zagranicznych czesne dochodzi do 100 tys. $/rok (bodaj UofT, jak pamiętam), nie każdy med school posiada international program, a żeby się dostać, trzeba planować aplikację lata naprzód. Do tego z reguły 90% miejsc jest zarezerwowane dla ludzi, którzy już mieszkają w danej prowincji (jeśli myślisz o aplikowaniu świeżo po lądowaniu na podstawie PR). Trzeba być rezydentem danej prowincji przez min. 2 lata, aby kwalifikować się jako lokalny według tutejszych uniwersytetów. A i wymagana jest średnia ze studiów w okolicach 3.8/3.9 na 4.0 możliwe.

Daj sobie spokój.

Paradoksalnie najłatwiejsza tudzież najpewniejsza droga do zostania specjalistą w Kanadzie wiedzie przez… Stany Zjednoczone.

Jeżeli ukończyłeś medycynę na rozpoznawanej przez CA uczelni (każda polska jest rozpoznawana), a do tego ukończyłeś rezydenturę w CA lub w tym przypadku US wtedy możesz pracować (zakładając, że masz uregulowany status imigracyjny) w CA bez konieczności robienia specjalizacji od nowa.

Procesu dostania rezydentury w US nie będę opisywał bo jest masa informacji w Internatach i bez problemu znajdziesz wiele dokładnych opisów.

Jedyne co musisz wiedzieć w kontekście CA to to, że twoja specjalizacja będzie uznana oraz to, że szanse na otrzymanie rezydentury na np. kardiologii czy nawet kardiochirurgii są kilku albo nawet kilkunastokrotnie wyższe w US. Albo w ogóle są.. Bo miejsc dla IMG na takiej neurochirurgii w CA po prostu nie ma. Nie istnieją. Zero. Nada.  Nie dostaniesz się bo nawet nie możesz papierów złożyć.

Jeśli się naprawdę zepniesz zdasz USMLE śpiewająco to specjalizację typu anestezjologia, neurologia , interna czy nawet chirurgia są w twoim zasięgu ,a przy dużej odrobinie szczęścia może i nawet specjalizacje „lifestylowe”.

Choć wątpię żebyś chciał się przenieść do CA z US jako lekarz z innych powodów niż rodzina – to się po prostu nie opłaca.

Porównując pracę jako lekarz w USA oraz Kanadzie, mogę powiedzieć, że work-life balance jest lepszy w Kanadzie. Dla lekarza rodzinnego nawet zarobki są o dziwo trochę lepsze w Kanadzie.

Różnica w zarobkach, zwłaszcza specjalisty, jest tak ogromna (gdy masz już jakąś renomę oraz doświadczenie), że bardziej się opłaca latać co drugi tydzień do US, a potem wracać do Kanady niż pracować na stałe w Kanadzie.

Więc w praktyce możesz pracować mniej, a zarabiać więcej albo i tak samo. W USA, jeśli chodzi o zarobki lekarzy, to powiedzenie sky is the limit jest jak najbardziej prawdziwe.

Choć muszę też uczciwie wspomnieć, że szansa na pozew „bo kolano mnie boli po badaniu wzroku” jest tak mniej więcej 5000000% wyższa w USA niż w Kanadzie. W Kanadzie musiałbyś amputować głowę zamiast nogi, żeby mieć problemy tak naprawdę albo i nawet to nie, bo Kanadyjczyk zawsze powie, że ich lekarze i służba zdrowia są amazing i najlepsze na świecie.

Ważne

 Na koniec powiem coś dla Polaków mieszkających w Kanadzie na temat lokalnej służby zdrowia, a raczej lekarzy. Tak jak przeciętny kanadyjski lekarz bije polskiego na głowę, jeśli chodzi o „obsługę klienta”, tak przeciętny polski „konował, co bierze hajs za nic” bije kanadyjskiego jeszcze bardziej, jeśli chodzi o wiedzę. Jeśli kiedyś zdarzy się Tobie albo komuś z twojej rodziny poważnie zachorować – pakuj się w pierwszy samolot i leć do Polski – przynajmniej na diagnostykę. Zwłaszcza jeśli masz problem związany z czymkolwiek ginekologiczno-położniczym. Patologia ciąży jest na poziomie mułu na dnie delty Mekongu. W mojej rodzinie już była jedna tragedia z tego powodu – w Twojej nie musi.

Jeśli masz możliwość, to wybierz jako lekarza rodzinnego Polaka, Ukraińca, Rosjanina – pewnie będzie gburowaty, ale jest większa szansa, że jak mu powiesz, że masz WPW, to będzie wiedział, że mowa o sercu, a nie nodze. Oczywiście nie każdy Kanadyjczyk będzie kiepski, a każdy „nie-Kanadol” niesamowity.

*Autor wolał pozostać anonimowy. Zapraszamy jednak do zadawania pytań poniżej, a postaramy się pomóc najlepiej, jak to możliwe. 

D

JUNE 26, 2019 AT 4:35 PM

Zalezy co rozumiesz pod pojeciem pracy. Jesli chodzi ci o prace sensu stricte ,gdzie jako chirurg powiedzmy operujesz i dostajesz za to jakas wyplate to krotka odpowiedz brzmi nie. Dluzsza by brzmiala “to zalezy”.. Cos na zasadzie a’la praktyki studenckie / krotki staz sa teoretycznie mozliwe. Sprecyzuj co dokladnie bys chciala robic przez ten rok wtedy bede mogl powiedziec cos wiecej. Mowiac specjalista po polskiej uczelni rozumiem ze masz na mysli uczelnia + rezydentura w PL?

D

JUNE 26, 2019 AT 6:32 PM

Poki pamietam – fellowship(czyli bardziej podspecjalizacje niz staze) ktore trwaja ponizej 90dni (tutaj moga byc roznice pomiedzy prowincjami) mozna wykonywac bez ewaluacji dyplomu (physicansapply.ca) i bez PR/wizy pracowniczej – chyba wystepuje sie wtedy o studencka . Przy czym okres 90dni jest sumaryczny tzn. jesli robilas staz przez 2 tygodnie dajmy na to w 2011 i teraz chcesz przyjechac znow to masz 90 – 14 = 76 dni. Tutaj bedzie duzo zalezalo od specjalizacji (glownie rodzinna vs reszta). Roznica jest w tym jak nostryfikacja i koniecznosc robienia rezydentura beda wygladaly. Rodzinni moga korzystac z roznych programow i niejako ich specjalizacja moze(ale nie musi) zostac uznana. Aktualnie pisze powoli czesc druga wpisu i tam bede wchodzil w szczegoly. Dostanie sie na fellowship bez publikacji naukowych i dobrego CV, listow rekomendacyjnych itp jest bardzo malo realne.

D

AUGUST 1, 2019 AT 10:07 PM

Jak juz wyzej mowilem w szczegoly bardzo mocno wejde w czesci drugiej. Jako ze nie wiem ile mi to zajmie to od razu powiem ze rynek pracy dla wszelkiej masci zabiegowcow oraz anastezjologow – czy to chirurgow czy kardio/radio/ i wszelkich innych “-logow” interwencyjnych jest tragiczny. Kiedy mowie tragiczny to mam na mysli 1-2-3 oferty pracy na dana specjalizacje na rok na CALY KRAJ. W Kanadzie w tym momencie jest duzo grupa bezrobotnych ortopedow, chirurgow dzieciecych itp i to po kanadyjskich uczelniach oraz rezydenturach. Wiec pomijajac juz samo zrobienie rezydentury z anastezjo inna sprawa to dostanie pracy. Od paru lat na potege sie tnie miejsca rezydenckie na zabiegowce. Jedyni lekarze ktorzy nie maja problemu ze znalezieniem pracy na tej moment to rodzinni. Dochodzi do takich absurdow ze na powiedzmy 10 swiezo upieczonych neuro/kardio/torakochirurgow 8-9 musi wyjechac do USA ,a pozostalych 1-2 zrobic 2-3 podspecjalizacje aby myslec o dostaniu pracy. Co do tego czy ktos ukonczyl WUM czy Oxford – to nie ma to zadnego znaczenia. Jedyny wyjatek to rodzinna – rezydentura z rodzinnej z UK bedzie uznana po zdaniu paru egzaminow. Czy ktos jest anastezjologiem/chirugiem/ internista z Niemiec , Polski , UK czy Burkina Faso mozemy przyjac ze nie robi to zadnej roznicy. Na ten moment dostanie sie na sama rezydenture z anastezjologii bez kanadyjskich znajomosci graniczy z cudem. Jest jedna metoda na obejscie tego problemu(tutaj mowa konkretnie o anastezjo) ,ale to juz bedzie w czesci drugiej.

D

SEPTEMBER 15, 2019 AT 4:30 PM

@M Zeby dostac PR musisz zdac IELTS jesli chodzi o certyfikaty jezykowe. W przypadku anestezjologii aktualnie wyjsciem jest PRA w prowincjach atlantyckich. Mniej wiecej dziala to tak ze szpital rekrutuje specjalistow ktorych brakuje z zagranicy, dostaja ograniczony PWZ, zdaja egzaminy , podpisuja lojalke na kilka lat i gotowe bez powtarzania rezydentury. Tylko prowincje atlantyckie maja miejsca pracy dla anestezjolgow i tylko tam jest to mozliwe na ten moment ale cholera wie ile to jeszcze potrwa. Ogolnie jesli chcesz robic cokolwiek innego niz rodzinna to bardzo ale to bardzo bardzo mocno odradzam Kanade i mowie to jako chirurg pracujacy w bardzo porzadanym miejscu. W wielu specjalizacjach jest doslownie 90% bezrobocie wsrod swiezych specjalistow. Jezeli chcesz byc specjalista w Kanadzie to albo od razu probujesz zdobyc rezydenture w Kanadzie w danej specce na co masz mniej niz 5% albo robisz specjalizacje w USA i probujesz zdac popieprzone kanadyjskie odpowiedniki PESow. Jezeli zrobisz specjalizacje w PL to szanse na to zeby nawet dostac sie na rezydenture od nowa w Kanadzie sa ponizej 1% z roznych powodow. Jesli chodzi o koszta to bez 100 tys zl oszczednosci nie podchodz. Jezeli mowiac Kanada masz na mysli prace w Toronto, Calgary, Vancouver jako specjalista to od razu mowie ze jest to praktycznie niewykonalne bez plecow + lojalki zabraniaja pracy w duzych miastach przez kilka lat. Co ciekawe jest 1roczna podspecjlizacja z anestezjologii dla rodzinnych… wiec moze to jest jakas opcja jezeli nie wyobrazal sobie niczego innego niz anestezjo w Kanadzie. Rodzinna w Kanadzie to inna bajka niz w Polsce. Jak tematu nie ugryziesz to masz mniej niz 5% szans na zostanie czymkolwiek innym niz rodzinny w Kanadzie. Druga czesc bedzie miala ~40 stron a4 i tam znajdziesz odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. Jezeli masz jakies inne pytania to je napisz tutaj ,a ja dorzuce je do “FAQ” w czesci drugiej. Jesli chodzi o PRA to zerknij na manitobe oraz nowa funlandie. Jezeli chcesz miec jakiekolwiek szanse to juz teraz zaangazuj sie w research . Bez publikacji nie masz szans jesli nie masz plecow. Takie sa realia. https://mcc.ca/assessments/practice-ready-assessment/ A tutaj masz przyklad tego co robia kanadyjscy IMG na studiach zeby miec szanse na rezydenture w Kanadzie. http://socasma.com/wp-content/uploads/2019/05/TIMELINE.pdf

M

OCTOBER 3, 2019 AT 3:12 PM

Bardzo ciekawy artykul, szczegolnie ze strony niedawnego absolwenta szkoly medycznej w Polsce; robie specjalizacje w jednej z tzw “-logii” w Kanadzie. Od poczatku powiem ze nie jestem polakiem, wiec sorry za bledy.

Przede wszystkim, w ogole, ten artykul jest bardzo informatywny. Ale polecam odwiedziec oficjalna strone CaRMS’u: carms.ca i dokladnie sprawdzic wszystko samemu, bo “diabel kryje sie w szczegolach”. Szczegolnie, “resident R1 matching service” gdzie mozna zobaczyc “Program Descriptions”. Website jest bardzo prosty i powinien dac wiecej informacji niz potrzebujesz.

Ale, dodam ze sa oczywiscie rzeczy ktorych nie znalezc na stronach oficialnych.

  1. **W 99% przypadkow (oprocz Alberty i BC; nizej), trzeba znow zrobic rezydenture, nawet jesli juz pracujesz jako pelnoprawny lekarz w Polsce.
  2. Jednej z najwazniejszych rzeczy jest: doswiadczenie kanadyjskie (w formie “electives” podczas studiow medycznych, albo “clinical fellowships”) w Twojej specjalizacji. Dobre “reference letter” jest mocniej niz wiele innych rzeczy. Takze, im wiecej rak potrzymasz, im wiecej razy sie spotkasz na “international meetings” i konferencjach, tym lepiej.
  3. Nie jest tak latwo ubiegac na Family Medicine (FM), Pediatrics or Internal medicine (IM) jak mnostwo mysli. Na kazde miejsce sa setki/?tysiecy wnioskodawcow i potrzebne WYSOKIE wyniki testow NAC OSCE, MCCQE/MCCEE, bo jednym ze sposobow wyboru kandidatow jest “lowest passing score”. Np, w FM najmniejszy wynik OSCE musi byc wyzszej niz 74/100. Troche latwiej sa: Psychiatry, Pathology: mniej wnioskodawcow ktorzy interesuja sie psychiatry/pathology, a takze nie ma lowest passing scores. Nie badz czescia stada; badz inny/a.
  4. Istnieje mozliwosc przeniesc sie z jednej rezydentury do innej, jak i w Polsce. Na przyklad, z patologii do FM/IM, itd. Ruchy takiego rodzaju sa latwiej jesli juz jestes czescia systemu (inaczej jestes rezydentem/ka). Na pewno, chirurgia, anestezjologia, emergency medicine i radiologia – sa zawsze trudni.
  5. ** Alberta i British Columbia maja swoje procesy dla obywatelej dannych prowincji (w dodatek miejsc opublikowanych w CaRMS). Niestety, ta opcja otwarta tylko dla juz praktykujacych lekarzy:

https://imgbc.med.ubc.ca, https://www.aimg.ca . Polecam.

Powodzenia, z Bogiem.

D

OCTOBER 6, 2019 AT 3:53 PM

@M

Napisales jedna bardzo wazna rzecz pod ktora sie podpisuje obiema rekami – ubiegac sie o chocby FM w Kanadzie jest o wiele ciezej niz wiekszosc sie spodziewa. Dla IMG jest tez ciezej niz dla CSA z wielu powodow – chocby znajomosc systemu czy kultury kanadyjskiej. Wprowadzenia CASPER oraz MMI jako wymogu przy niektorych rezydenturach naprawde bardzo mocno kompiluje sprawde dla kogos kto nie uzywa angielskiego jako 1 jezyka. Celowo wrzucilem wszystkie prowincje do jednego worka zeby nie opisywac AIMG w Albercie, CAP w BC, i innych wymogow prowincjonalnych. Nie mowiac juz o Quebecu ktory uznaje wiele specjalizacji z chocby Francji i dziala na zupelnie innych zasadach. Brak IMG/CMG stream itp choc to mozna i znalezc w innych prowincjach. Inaczej musialbym brac kazda prowincje i opisywac osobno. Dlatego tez napisalem zeby ktos sie nie zdzwil jesli bedzie musial zdac dodatkowe egzaminy chocby w ramach CAP. BC jest prawdopodobnie najgorsza prowincja jesli chodzi o szanse z uwagi na to jak CAP dziala. Choc tez dzieki temu proces jest troche bardziej przewidywalny. Wiele rzeczy ktore tutaj opisales dodam w czesci drugiej. Mysle ze kilka rzeczy uproscilem zbyt mocno ale tez moim zamiarem bylo potraktowanie tego jako wstepu. Sam temat Practice Ready Assessment o ktorym nic nie powiedzialem mozna rozciagnac na kilka stron. ROSy/lojalki dzialaja w rozny sposob (albo ich nie ma wcale w zaleznosci od prowincji) i jest wiele drog na ich obejscie(praca w szpitalu akademickim) o czym tez nie wspomnialem. CARMS jest niesamowicie uzyteczny i jest tez podstawowym zrodlem informacji ale tez trzeba znac kontekst zeby umiec odczytac je prawidlowo o czym slusznie wspominasz a o czym szczegolowo powiem w czesci II. Jako ze pracuje w duzym szpitalu akademickim + jako faculty member i nie raz mialem okazje byc w komisjach rekrutacyjnych to na wlasne oczy widze jak ma sie maja niektore statystyki do rzeczywistosci. Chocby to co oficjalnie podajemy na stronie CARMS jako wymogi dla naszego programu vs to co sie naprawde dzieje w komisji. Ilosc kandydatow na 1 miejsce tez nic nie mowi bo jest ogromna autoselekcja, granie “all-in” na dana specjalizacje i cala reszta “hidden curriculum” itp To jak dziala proces zatrudniania lekarzy w szpitalach akademickich gdzie musisz sie bawic w Clinical Associate przez kilka lat w wiekoszosci przypadkow(ja nie musialem) i z czym to sie wiaze tez nie znajdziesz nigdzie. Zreszta sam doskonale to wszystko wiesz albo niedlugo sie dowiesz jezeli jeszcze jestes PGY-1/R-1.

Wlasciwie z wszystkim co napisales sie zgadzam w pelni. Byc moze jedynym wyjatkiem jest kwestia PRA aka powtarzanie rezydentur w przypadku FM. Nawet nie tyle co sie nie zgadzam co uwazam ze temat wymaga szegolowego wyjasnienia co postaram sie uczynic jak tylko znajde 3-4 luzniejsze dni na dokonczenie tego co napisalem. A jako ze robisz specjalizacje to szczerze zycze powodzenia na RC exams oraz potencjalnym MSM match jezeli ciebie dotyczy a jezeli nie to w aplikowaniu na fellowships.

D

OCTOBER 6, 2019 AT 6:18 PM

“4. Istnieje mozliwosc przeniesc sie z jednej rezydentury do innej, jak i w Polsce. Na przyklad, z patologii do FM/IM, itd. Ruchy takiego rodzaju sa latwiej jesli juz jestes czescia systemu (inaczej jestes rezydentem/ka). Na pewno, chirurgia, anestezjologia, emergency medicine i radiologia – sa zawsze trudni.” Funding is the key. Przeniesc sie z czegos na FM jest zawsze latwiej niz z FM na cos innego. FM jest jedynie 2 letnie co oznacza ze provincial gov przeznacza kase tylko na 2 lata szkolenia. Jezeli chcesz przejsc z FM na chocby Emergency to jest to ogromny problem poniewaz przeniesc sie mozesz tylko po ukonczeniu 6 miesiecy rezydentury czyli zostaje pieniedzy tylko na 1.5roku. Oznacza to ni mniej ni wiecej ze twoj nowy program musi z wlasnych srodkow wylozyc fundusze na 3.5 roku szkolenia i wiekszosc nie bedzie chciala o tym slyszlec. Z FM na patologie to troche inna sprawa poniewaz nikt nie chce robic patologii ale nawet tutaj moze byc problem. O ile przenosiny pomiedzy prowincjami jako rezydent sa mozliwe to abslutnie bym na to nie liczyl. Jedynie jezeli przenosisz sie z FM w Toronto na powiedzmy FM w Vancouver a druga osoba robi dokladnie to samo tylko w druga strone zeby zajac twoje miejsce to ma to jakas racje bytu. Mialem do czynienia z takimi sprawami od strony administracyjnej i naprawde nie jest to proste i wymaga dobrej woli kazdej ze stron co nie jest oczywiste. Nawet wsrod CMG bym powiedzial ze jest mniej niz 30% szans a juz na pewno mniej niz 50% na to ze transfer dojdzie do skutku. Inna sprawa to jezeli twoj PD nie zgodzi sie na transfer.. Wtedy czeka cie kilka bardzo ciezkich lat bycie gnebionym na rezydenturze. Wyleciala mi z glowy nazwa strony na ktorej rezydenci oglaszali miedzy soba chec transferu.. i nie bylo to residentdoctors. Tranfer jest mozliwy ale bym na niego nie liczyl.

D

DECEMBER 3, 2019 AT 1:58 AM

Pomijajac ze jest to sytuacja z zycia wzieta i bynajmniej nie odosobniona…

Pokusil bym sie o dluzsza odpowiedz ale stwierdzenie ze polscy lekarze maja wiedze mniejsza niz kanadyjskie pielegniarki jest tak absurdalnie oderwana od rzeczywistosci ze az szkoda mi marnowac wiecej czasu na odpowiedz.

BTW. Ukonczylem studia w USA takze nie wiem czy mi rowniez przysluguje szanowy tytul Pana Doktorka. Jezeli przysluguje to pozdrawiam jako Pan Doktorek Bez odbioru.

  • Mateusz
    DECEMBER 5, 2019 AT 8:18 AM
    Dzień Dobry,
    Czytam na kanadyjskich www że bardzo potrzebują lekarzy i są nawet jakieś fast track dla IMG. Konkretnie chodzi mi o medycynę rodzinną, jestem specjalistą medycyny rodzinnej w Polsce. Czy wiesz autorze coś na temat tego co trzeba zrobić i ile trwa proces uznania specjalizacji w CA? Wiem że należy zdać MCCQ 1 i 2, ale co jeszcze?
    Pozdrawiam
    Reply
  • D
    DECEMBER 8, 2019 AT 3:46 PM
    Dobra wiadomość jest taka, że masz po części rację 5 milionów Kanadyjczyków nie ma stałego dostępu do lekarza rodzinnego. Rodzinni są zdecydowanie w najlepszej sytuacji , więc plus dla ciebie. Odpowiedając na pytanie co jeszcze – przede wszystkim oferty pracy/ sponsora, ale nie jest to warunek nie do przejścia lub obejścia przy FM. Najłatwiej będzie na wschodzie Kanady i w Saskatchewan. Jest na to szansa, ale zawsze podkreślam, że przyjeżdzając do Kanady musisz się liczyć z tym, że nie będziesz pracował jako lekarz i musisz mieć plan E jak Ewakuacja.
    Czasowo PRA dla rodzinnego wyjdzie podobnie jak zrobienie 2 letniej rezydentury + możliwa zabawa z ograniczonym PWZ przez parę lat oraz lojalka, więc nie nazwałbym tego fast trackiem. Ale na ograniczonym PWZ pracujesz i zarabiasz, więc tragedii nie ma. Wszyscy polscy rodzinni jakich znam, mówili żeby Ontario i BC omijać szerokim łukiem w kwestii rezydentury i PRA. Lokalizacja ma ogromne znaczenia w kwestii zarobków u rodzinnych. Możesz mieć od 100-120k taxable income rocznie w takimVancouver, do 300-400 w małym miasteczku w SK/AB. Modele kapitacyjne to rzadkość i specyfika głównie Ontario, ale tym i zarobkami będziesz się martwił potem. Oby tylko takie problemy mieć.
    Zerknij również na poniższy link, który powinien cię pomóc.
    https://cmelearning.usask.ca/img/canadian-programs.php#BritishColumbia
    Możesz też po prostu wygoolować “Practice Ready Assessment famili medicine + nazwa prowincji” i na pewno coś znajdziesz. Niektóre prowincje są zdesperowane, więc wysłanie emaila do NFZetowskich rekruterów może ci wiele pomóc, a nic nie kosztuje. Jeżeli jesteś skłonny mieszkać przez pewien czas w bardzo surowym klimacie, z niewielką ilością cywilizacji to spróbuj napisać do rekruterów z nowej funlandii i zaznacz, że nie masz problemu z mieszkaniem na północy. Może będą skłonni ci coś zaoferować, bo braki są ogromne.
    Na wypadek kolejnej obsówy pozwolę sobie wkleić parę cytatów z części II, która, mam nadzieję, będzie gotowa po świętach.
    “Tutaj dochodzimy najważniejszej kwestii w przypadku wyjazdu po specjalizacji: Jeżeli skończysz specjalizację w Polsce i jest to specjalizacja inna niż medycyna rodzinna, to na 99% będziesz musiał ją powtórzyć od nowa w Kanadzie. Opcją na uznanie rezydentury jest Practice Ready Assessment, który w większości przypadków wymaga posiadania oferty pracy/sponsoringu od szpitala lub prowincjonalnego NFZ i dotyczy bardzo wąskiej grupy specjalizacji, w bardzo wąskich przedziałach czasu. Jak się zapewne domyślasz, takiej oferty pracy nie dostaniesz w pierwszym lepszym sklepie z ofertami pracy.
    Oprócz rodzinnych, względnie dobrze w PRA radzą sobie anestezjolodzy w ostatnim czasie, co po części łączy się z fatalnym rynkiem pracy dla chirurgów. Rural communities w AB, SK, MB oraz Maritimes dają jakieś nadzieje na takie rozwiązanie. Jakieś, czyli większe niż zero.
    W przypadku rodzinnej jest to 85-90% na powtórkę, jednak rezydentura trwa tylko dwa lata i nie potrzebujesz fellowships do znalezienia pracy. Nie jest to deal breaker jak przy niemal całej reszcie, gdzie oprócz 5-6 lat rezydentury potrzebujesz fellowship(s) oraz czasem advanced research degree (magisterka, doktorat) do znalezienia jakiejkolwiek i/lub jakkolwiek sensownej pracy w miejscu nadającym się do życia. ”
    “Jeżeli interesujesz się emigracja do Kanady to pewnie przeczytałeś nie raz nie dwa ,że „w Kanadzie brakuje X”. Za X wstaw pielęgniarek, lekarzy czy dowolny inny zawód medyczny. W zależności od przypadku jest to półprawda albo gówno prawda.
    Wszystkie atrakcyjne miejsca pracy w medycynie są zasypywane podaniami przez samych Kanadyjczyków. Nie oczekuj, że będziesz pracował w odpowiedniku miasta wojewódzkiego lub w innym preferowanym przez siebie miejscu, o ile nie jesteś rodzinnym lub psychiatrą. Atrakcyjne miejsca mają to do siebie, że mniej płacą (inny mnożnik cennika), a życie jest 2-3 razy droższe”
    “Zmieniając temat Kanada jest krajem lekarzy rodzinnych. Podział na rodzinnych i resztę jest bardzo wyrazisty, czy to praktycznie, czy nawet formalnie. Zakres uprawnień lekarzy rodzinnych jest gigantyczny. Mają oni cały szereg jednorocznych programów „+1”, gdzie mogą zdobyć dodatkowe uprawnienia z choćby anestezjologii, geriatrii, onkologii, chirurgii i całego szeregu innych rzeczy. Świeżo po 2 letniej rezydenturze są oni uprawnieni do oferowania psychoterapii(sic!). Po określonej ilości godzin na SORze, mogą oni podejść do samego egzaminu (CCFP-EM) z Emergency Medicine bez wymogu robienia „+1”. Prowadzona jest dyskusja o wydłużeniu rezydentury do lat trzech, zdaniem niemal wszystkich, oprócz samych zainteresowanych, słuszna. Jak dla mnie to właśnie rodzinni powinni mieć 5-6 letnie rezydentury z uwagi na całe spektrum przypadków z którymi mają do czynienia. W Kanadzie cały system się na nich opiera i to oni powinni być najlepiej wyszkoleni. Można by powiedzieć, że kanadyjski rodzinny ma uprawnienia niczym weterynarz. Jeżeli czuje się na siłach to może leczyć co tylko chce. Poza dużymi miastami masz całe szpitale w których nie ma ani jednego internisty i wszystko jest prowadzone przez rodzinnych. Od SORu po porody i znieczulenia.”
    Reply
  • Kamil
    MARCH 1, 2020 AT 12:56 PM
    Dziękuję za bardzo ciekawy post. Kiedy będzie 2 część?
    I pytanie- czy ktoś się może orientuje jak sprawa się ma z psychiatrią? Łatwiej/trudniej? Czy jeśli w Polsce ktoś pracował w poz , ale nie robił specjalizacji z medycyny rodzinnej/ interny ma szanse na PRA?
    Reply
  • D
    MARCH 28, 2020 AT 12:45 AM
    Druga czesc juz napisalem tylko nie mam czasu jej zeedytowac – Covid 19 i tego typu sprawy. USA oglosilo zmiany w USMLE, a konkretnie przejscie na pass/fail w STEP 1 co zmienia troche taktyke w przypadku drogi przez USA. Musze wiec z lekka zmodyfikowac jeden dzial. Jezeli nie znajde jednak czasu na edytycje to chyba przesle wersje bez poprawek. Najwyzej ktos dostanie hemolakrii od moich zdolnosci polonistycznych. Koniec koncow nie o stylistyke tu chodzi, a wiadomosci praktyczne.
    Dostanie sie na cokolwiek jest ABSURDALNIE trudne, czasem wrecz niemozliwe. Lekarze nagminnie ignoruja wszelkie ostrzezenia przed emigracja “Eee tam, pieprzenie. Nie moze byc tak trudno!” a potem zasuwaja na budowie i dowoza pizze w Dominos. Albo jeszcze lepiej – emigruja bez zrobienia podstawowego researchu w temacie uznania kwalifikacji, co jest dla mnie kompletnie niezrozumiale.
    Znam Polke, ktora 8 rok walczy o rezydenture z interny, liczac chyba na cud w tym momencie. Dziewczyna ma publikacje, tone kanadyjskich praktyk , prace w researchu na lokalnym uniwerku i PhD w drodze, no cholera wszystko co mogla zrobic juz zrobila i dalej nic. Takich przypadkow jest na peczki.
    W miedzyczasie lokalny program radiologii trzeci rok z rzedu przyjmuje tylko i wylacznie hinduskich IMG, ktorzy po angielsku ledwo potrafia sie przedstawic. Naprawde nie mam pojecia jakim cudem zdali oni jakiekolwiek testy jezykowe. Dziwnym trafem 4 lata temu szefem programu zostal.. uwaga, uwaga.. Hindus. O ile malo mnie interesuje czy jest to 4 przedstawicieli tej czy innej nacji/grupy etnicznej/religijnej, byle by byli dobrymi lekarzami, to ciezko nie doszukac sie pewnego zbiegu okolicznosci w tej sytuacji. Co najlepsze program ten nie ma nawet dedykowanych miejsc dla IMG wiec niezle numery sie odwalaja z przenoszeniem finansowania z puli CMG do IMG tak zeby na papierze wszystko bylo cacy, ale to osobna historia. It’s not what you know. It’s who you know.
    Statystycznie jako IMG bez paszportu kanadyjskiego (logistyka emigracji i naboru, ktorej nie sposob opisac w paru zdaniach) masz 5% na FM i ok. 1-2 % szanse na cala reszte, moze 3% na interne, pediatrie, psychiatrie, patologie. Dodam ze 5% jest statystyka, przewijajaca sie w papierach i raportach, a nie moim wymyslem. Jezeli jestes ogarnietym gosciem, ktory dobrze zaplanowal emigracje to bym te liczby potroil.
    Derma, okulistyka itp – bez kosmicznego CV i znajomosci w programie szanse mozemy liczyc doslownie w promilach. Korci mnie wrecz zeby napisac ze jest to niemozliwe.
    Wiekszosc IMG, ktorzy dostaja sie na specki inne niz FM to Kanadyjczycy (zwani rozwniez CSA – Canadian Studying Abroad) , ktorzy od pierwszego roku studiow staja na glowie aby powrocic do kraju – statystycznie maja ~30-40% szanse czy cos w ten desen jesli pamiec mi nie plata figli. Nie wspominajac juz o tym ze czesto, gesto sa to dzieci kanadyjskich lekarzy jesli mowa o pozadanych speckach. Lataja do Kanady kiedy tylko moga ($$$$), budujac znajomosci w programach, robiac praktyki, zdobywajac listy rekomendacyjne itp itd. Znajomosc jezyka, kultury tez robi swoje – tutaj polecam wygooglowac test CASPER ktory jest coraz szerzej wprowadzany przy naborze na rezydentury, a wczesniej byl i jest uzywany glownie przy naborze ale na lekarski.
    Pediatria, psychiatria, patologia, medycyna rodzinna, interna – jedynie w tych specjalizacjach szanse dla Polaka- rodaka sa jakkolwiek godne wspomnienia.
    Przy internie trzeba wspomniec ze specki takie jak kardiologia sa podspecjalizacjami interny (fellowship) i z reguly lojalki narzucaja zrobienie konkretnej podspecjalizacji -glownie GIM (interna ogolna). Sa sposoby na obejscie lojalki, ale w standardowym przypadku mozemy uznac zostanie np. kardiologiem za graniczace z cudem. Narzucanie fellowships przy lojalce nie jest ograniczone tylko do interny swoja droga.
    Fellowship rowniez przedluzaja lojalke wiec mozesz machnac 8 lat rezydentury i fellowship, a potem miec 8 lat lojalki do odpracowania, ktora moze cie skazywac na prace cholera wie gdzie. Jednak przy lojalkach jest masa kruczkow i malych druczkow ktore pozostawiaja pole do manerwru ale to temat na kawal tekstu. Lojalki bez watpienia sa utrapieniem ale nie sa one az tak straszne jak by sie moglo wydawac. Sa straszne, ale nie az tak straszne.
    Nie wazne jednak czy to FM, psychiatria czy pediatria zawsze mowimy o dziesiatkach kandydatow na jedno miejsce, czasem nawet o setkach i wlasnie w tej statystyce wiekszosc psa jest pogrzebana. Programy nie maja obowiazku zapelnienia miejsc – czasem nie przyjmuja nikogo pomimo dziesiatek kandydatow – Ottawa jest z tego znana. Trzeba tez pamietac o tym ze realnie ma sie ~3 lata na dostanie na rezydenture – ww. logistyka naboru i emigracji. Wyjatki sa, ale jak sama nazwa wskazuje sa to wyjatki i na ten moment je pomine.
    Formalnie wiekszosc programow, zwlaszcza PRA, mowi o 3 latach praktyki klinicznej w ostatnich 5 latach.
    Pewna czesc programow (np. ten w ktorym pracuje) rozwaza tylko osoby ktore ukonczyly studia w roku aktualnym lub poprzednim, co moze byc polaczone z wymogiem zrobienia praktyk w danym programie aka jezeli cie nie znamy osobiscie to nawet nie masz po co skladac. Oficjalnie nie mozemy powiedziec ani jedno ani drugiego, ale nie jest wielka tajemnica ze ogrom atrakcyjnych programow (Vancouver, Calgary, Toronto) dziala w ten sposob. W specjalizacjach chirurgicznych wymog zrobienia electives w danym programie jest wymogiem prawie ze uniwersalnym w calym kraju. Logika jest za tym taka ze skoro przez kolejne 5/6 lat bedziemy ze soba pracowac po 60-80-100h tygodniowo (chirurgia ma w dupie limity godzin pracy; interna w sumie tez.. zreszta limit wynosi 80h/tygdzien) to musimy miec pewnosc ze sie nie pozabijamy.
    Podziel ilosc rezydentur w Polsce przez 3 lub 4, zakaz pracy bez rezydentury, daj pelna dowolnosc w przyznawaniu miejsc ordynatorom oddzialow szpitali akademickich i wprowadz ograniczenie w aplikowaniu do 3 lat po ukonczeniu uczelni (sama emigracja zajmie dobry rok o ile wgl sie kwalifikujesz na PR przed przylotem) – mniej wiecej tak to wyglada z perspektywy IMG. Model rownie uproszczony co uzyteczny.
    W wiekszosci specjalizacji mowa o doslownie pojedynczych miejscach w skali calego kraju – czasem jedno, czasem dwa, a czasem zero (np. na ENT od lat jest zero miejsc). Jedyne specjalizacje w ktorych jest ponad 10 miejsc dla IMG to interna (ok. 50), psychiatria/pediatria (po ok. 20). Pamietaj wiec o tym ze o ile jest mozliwe zostanie X,Y, Z to zawsze mowimy o kilku szczesliwcach i setkach/tysiacach przegranych. Oficjalne statystyki mowiace o ok. 2000 aplikantow nie oddaja pelni prawdy; pomijaja chocby setki osob ktore opozniaja aplikacje bo sa w trakcie budowania kontaktow w tym czy innym programie co moze zajac lata i stanowi pewien wyjatek od reguly 3-5 lat.
    PRA pod tym wzgledem nie rozni sie niczym od rezydentiry – jest to z reguly scisle limitowana liczba miejsc ( np. 10 na FM w calej prowincji i 0 dla innych specjalizacji, aczkolwiek jest to ustalane na szczeblu prowincjonalnym wiec co rok i co prowincja to inna historia, literacko zdecydowanie blizsza do dramatu niz epiki) choc tutaj przy ogromie szczescia lub znajomosci mozna cos zdzialac.
    Jezeli szpital uniwersytecki bedzie cie chcial zatrudnic to jakas droga zawsze sie znajdzie, jest to jednak opcja glownie dla lekarzy z niemalym dorobkiem naukowym i/lub unikalnymi fellowships, ktorzy sa rekrutowani spoza kraju do objecia konkretnych stanowisk.
    Jesli chodzi o psychiatrie to jak wspomnialem jest ok. 20 miejsc dla IMG w skali calego kraju. Ujme to w ten sposob – idzie to zrobic, ale prawdopodobnie masz wieksze szanse na chirurgie plastyczna ( a juz na pewno na endokrynologie, derme czy okulistyke) w Polsce niz na pediatrie/psychiatrie/interne w Kanadzie jako niekanadyjski IMG, zwlaszcza jesli nie latales co wakacje do Kanady w trakcie studiow robic szerokopojete praktyki w specjalizacji ktora cie interesuje.
    Pomijajac ilosc kandydatow trzeba zaznaczyc ze nabor wyglada zupelnie inaczej w Kanadzie niz w Polsce. Naprawde radze uwazac na swoje wyoborazenia w tym temacie. Tutaj z racji braku LEKu studia sie uklada pod dana specjalizacje ( praktyki w danej specjalizacji – tzw. electives, publikacje, SKNy itp). Oznacza to ze w praktyce mozna byc “konkurencyjnym kandydatem” na pokrewne specki np. chirurgia ogolna/naczyniowa, FM/Interna, ale nie mozna tego zrobic z np. psychiatria/ chirurgia… no chyba ze masz takich rodzicow jak kolega z linku ponizej. Polecam przeczytac
    https://thetyee.ca/News/2015/02/06/Former-Cabinet-Minister-Wins-UBC-Residency/
    Jako IMG pole manewru jest prawie zadne wiec albo ukladasz wszystko pod FM/Interne/whatever albo nawet sie za to nie zabieraj. W przypadku wiekszosci specek powinnienes miec publikacje w danej dziedzinie nawet jako student i im dalej w karierze tym wieksze wymogi w tej kwestii. Nikt nie oczekuje papierow w NEJM ale cos musi tam byc. Na specki takie jak radiologia wymagana jest tez rewelacyjna srednia ze studiow (dla IMG; w Kanadzie w tym momencie nie ma juz nigdzie ocen na lekarskim), tzw. “academic excellence” wiec niskie oceny, czy poprawka z przedmiotu praktycznie pozbawiaja szans.
    Inna sprawa to to ze jesli zaaplikujesz przykladowo na chirurgie z publikacja/praktykami w FM to jako czlonek komisji rekrutacyjnej od razu zadam ci pytanie “To pan chce byc chirurgiem czy lekarzem rodzinnym?”. I to nie jest tak ze jest to jakies moje widzimisie – takie pytanie by zadalo 50% komisji – bo drugie 50% by wywalilo twoje CV do kosza po zobaczeniu praktyk w FM/IM itp. Oczywiscie wiele programow FM/im by zrobilo dokladnie to samo widzac u kogos praktyki w chirurgii. Dobieranie ilosci i typu praktyk jest ciekawym tematem. Listy rekomendacyjne dzialaja na wzglednie podobnej zasadzie.
    Pediatrie/psychiatrie/interne mozna jakos podpiac pod aplikacje na medycyne rodzinna, ale niemal kazda inna specjalziacja bedzie bardzo wybiorcza i komisja musi byc na 100% pewna ze chcesz byc lekarzem tej specjalizacji, a nie innej. Doporwadza to do ciekawych sytuacji gdzie np. radiolog z Polski wlasciwie z marszu nie ma szans na nic innego niz radiologia ( gdzie i tak sa one niemal zerowe) bo nikt mu nie uwierzy ze chce praktywowac w innej specjalizacji. Wyjatki sie zdarzaja, ale z grubsza wymagalo by to kilkuletniej ekwilibrystyki i budowania znajomosci w innej specjalizacji.
    Z uwagi na to jesli ktos powaznie mysli o czyms innym niz FM i patologia to powinien dzialac w tym kierunku od samego poczatku przedmiotow kilnicznych. Oczywiscie jest tego duzo wiecej ale nie bede teraz rozkladal wszystkiego na czynniki pierwsze.
    Podsumowujac wszystko powyze wniosek jest taki, ze jezeli ktos sie obudzil z mysla o Kanadzie dalej niz w polowie studiow to prawdopodobnie to nie ma nawet co sobie glowy zawracac tym krajem jesli chce pracowac w zawodzie, albo bedzie wymgalo to od danej osoby gigantycznych nakladow pracy i czasu zeby odkrecic ewentualne “bledy” popelnione w trakcie studiow -np. zrobienia rezydentury w Europie, fellowship w Kanadzie.. i to tylko po to zeby dostac sie na nowo na rezydenture w Kanadzie – z zycia wziety przyklad.
    Co do PRA i pracy w POZ- w przypadku FM teoretycznie, podkreslam teoretycznie, jest taka opcja. Niby znam kilka takich przypadkow, ale polecenie takiego rozwiazania w aktualnym klimacie wydaje mi sie mocno dyskusyjne. Na pewno jest to mozliwe ale nie w kazdej prowincji oraz obniza to twoje szanse wzgledem innych aplikantow ktorzy maja zrobiona specke. Z drugiej strony tajemnica poliszynela jest to ze w przypadku PRA i po czesci rezydentur jest preferencja w stosunku mlodych kandydatow poniewaz dluzej beda oni zasilac lokalny NFZ. Jakby nie patrzec takie podejscie ma sens przy scisle ograniczonej liczbie miejsc.
    W przypadku dowolnej innej specjalizacji ( wliczajac interne) i PRA nie ma nawet takiej opcji. Czasem jest wymog wykonania rezydentury/pracy w osrodku o danej referencyjnosci. Dla zobrazowania wymyslony przyklad: Jako neurolog ktory ukonczyl specjalizacje 10 lat temu moze pojawic sie zastrzezenie ze w ciagu ostatnich 5 lat, 4 musialby byc spedzone na prace w zawdzie z czego min. 2 w szpitalu akademickim. Wiele z tego typu spraw nie jest oficjalnie podawanych do wiadomosci.
    Na ten moment czyli 2020 rok widze dwie sensowne opcje dla polskich lekarzy na emigracje do Kanady – zrobienie rezydentury w USA lub UK/Irlandii (podkreslam zrobienie rezydentury, a nie praca w UK po rezydenturze w innym kraju europejskim) i przenosiny do Kanady. Wtedy odpowiednik PRA jest sprawa formalna, nie ma limitow miejsc a calosc przypomina prznosiny pomiedzy krajami EU.
    Reply
  • Iwona
    JULY 9, 2020 AT 7:59 PM
    Ja mam pytanie odnośnie mojego syna. Za rok chce studiować medycynę w Gdańsku W języku angielskim . Ma polski i kanadyjski paszport. Mieszkamy od 12 lat w Kanadzie w Alberta. Syn się martwi ze nie będzie mógł pracować w Kanadzie po skończeniu studiów w Polsce . Pytałam mojego rodzinnego lekarza który jest z południowej Afryki jak on przeszedł ta cała drogę żeby być tu lekarzem rodzinnym. Wcale to nie jest skomplikowana sprawa , ale Dla niego było trochę pod górkę bo musiał aplikować na PR a tu w mojego syna sprawie to połowa łatwiej ze względu na to ze jest Kanadyjczykiem. Zapewnił na 100 procent ze syn ma wielkie szanse na prace w Kanadzie jak się zdecyduje.
  • admin
    JULY 10, 2020 AT 6:08 AM
    Kiedy ten lekarz przyjechal do CA? Wszelke informacje w tym poscie sa pisane przez praktykujacego lekarza w AB i odnosza sie do obecnej sytuacji, a nie jak to bylo kiedys. Takze syn ma sluszne obawy.
  • A
    APRIL 12, 2020 AT 7:45 PM
    Mam pytanie @D : wspominasz o Quebecu – jeżeli zna się francuski to czy jest łatwiej dostać się na rezydenture? I jak ty się załapałeś na rezydenture w Kanadzie?
    Reply
  • D
    MAY 3, 2020 AT 10:14 PM
    Wielokrotnie latwiej. Znajac francuski wyjazd do Quebecu ma sens i naprawde dobre szanse powodzenia o ile nie mowimy o topie czyli dermie, okulistyce itd.
    Jezeli ktos zna biegle francusk, zrobi electives i i nie polozy kompletnie egzaminow nostryfikacyjnych (wyniku nie mozna poprawic- rzecz warta zapmietania) to dostanie sie na np. FM i ma dobre szanse na reszte. Quebec nie rozdziela miejsc na CMG/IMG a miejsc jest wiecej niz absolwentow kanadyjskich francuskojezycznych uczelni. Mozesz aplikowac juz w pierwszej rundzie, z CMG nie masz szans ale i tak nie jest zle.
    To jak wyladowalem w Kanadzie to dosc dluga historia ktorej nie bede przytaczal ale ogolnie zawazyly wzgledy rodzinne w postaci zony Kanadyjki, checia sprobowania czegos nowego oraz propozycji pracy w atrakcyjnym miejscu w Kanadzie. Od strony finansowej oraz zawodowej taki ruch nie ma zadnego sensu dla chirurga.
    Przyjechalem tu juz jako “amerykanski” specjalista z szeregiem literek za nazwiskiem. W moim przypadku musialem zdac egzaminy specjalizacyjne i tyle. Az tyle i tylko tyle bo nie jest to formalnosc. Mialem i znajomosci i ogromne szczescie. Nie przyjezdzalem tutaj w ciemno, a do objecia stolka po wieloletnim znajomym ktorego poznalem lata temu na jednej z konferecji i ktory odchodzil na emeryture i jeszcze do tego specjalnie dla mnie pracowal rok dluzej zebym wyrobil sie z formalnosciami. Zarekomendowal mnie, do tego mialem odpowiednie fellowships zeby wypelnic po nim luke, PhD i doswiadczenie w medycynie akademickiej u sasiadow z poludnia. A ze moja zona jest Kanadyjka to nie mialem problemow z uzyskaniem PR.
    Nie ma co ukrywac ze kluczowe bylo te ze znalem kogo znalem – kiedy dla czystej formalnosci pojawilo sie ogloszenie o prace w wymogach bylo praktycznie cale moje CV. Jest to norma przy naborze na takie pozycje – jezeli ktos ci kiedys powie ze prace w kanadyjskiej akademi dostaje sie na podstawie CV to bedzie klamal.
    Zeby tradycji stalo sie zadosc to i tym razem zejde z tematu.
    W Kanadzie wlasciwie nie istnieje cos takiego jak prestiz programu i praktycznie wszystko zalatwia sie po znajomosciach, rekomendacjach itp. W USA dobrze zdane USMLE lub rezydentura ze znanego programu i nie potrzebujesz znac nikogo, tutaj bez tego ani rusz. Brak LEKu, brak ocen… sa to wrecz idealne warunki do rozwoju nepotyzmu.
    Tutaj taka ciekowsta – pozycje akademickie w USA ogolnie rzecz biorac nie sa pozadane, w Kanadzie wrecz odwrotnie. Kluczem jest to jak jest rozlozona ludnosc w Kanadzie oraz brak medycyny prywatnej. Nie za bardzo jest cokolwiek pomiedzy szpitalem akademickim a POZ. Dobrze znane z PL szpitale powiatowe gdzie jest jakas chirurgia, jakas interna z kardiologia itp. sa ale zdecydowanie nie sa norma. A jak juz sa to czesto jest to kompletnie zadupie – jezeli mial okazje zrobic roadtripa przez USA/Kanade/Australii to wie polskie zadupie to wrecz Nowy Jork przy amerykanskim czy kanadyjskim. Dodatkow takie zadupia czesto sa koloniami ortodoksyjnych spolecznosci religijnych (Mennonites, hutterites.. tacy znacznie mniej hardcorowi Amisze) co moze rodzic pewne problemy w chocby OB-GYN. Takie kolonie to glownie specyfika Alberty, Saskatchewan oraz Manitoby. W innych prowincjach moga to byc rezerwaty Indian lub spolecznosci farmerskie. Powoduje to ze w wiekszosci specjalizacji jezeli chcesz mieszkac w duzym miescie i wyslac dzieciaka do dobrej szkoly to musisz zostac lekarzem akademickim.
    Ogolnie caly rynek pracy, uprawnien, zakresu uprawnien do fakturowania rozni sie znacznie od Polski i od USA. Roznice sa nawet w nazewnictwie (pulmonologist/respirologist) czy istnieniu programow laczonych – Med-Peds z USA nie jest uznawane ani za interne ani za pediatrie przez co trzeba dorzucic kilka lat fellowships w danej dziedzinie zeby sie kwalifikowac na uznanie specjalizacji w CA. W USA jest rezydentura z kardiotorakochirurgii w CA torakochirurgia jest w formie fellowship po ogolnej lub kardio co oznacza ze trzeba by dorzucic X lat fellowships w kardiochirurgi aby bylo to uznane. Kluczem jest dlugosc rezydentury w 1 i drugim kraju.
    FM jest 3-4 letnie w USA i 2 letnie w CA. W tym wypadku przy przenosinach z USA do CA nie ma problemu o ile byla to rezydentura dla MD (ACGME) a nie DO. Przenoszac sie z CA do USA trzeba wyrownac ilosc lat treningu robiac np. +1 EM.
    Upraszczajac powiem ze specjalista moze pracowac tylko i wylacznie w swojej specjalizacji lub podspecjalizacji(fellowship) np. na SOR tylko i wylacznie ratunkowy lub lekarz rodzinny. Zapomnij o obsadzaniu SORu jako internista chyba ze naprawde mowimy o jakims Nunavut. Mozesz kasowac za konsultacje internistyczna na wezwanie lekarza dyzurujacego ale sam pracowac tam nie mozesz. Chcesz pracowac na intensywnej terapii? – fellowship po anestezji, ratunkowej lub internie. SOR – ratunkowa, FM, FM+1 chyba ze mowa o szpitalach strice akademickich to 80-90% miejsc wedruje do FRCPC-EM a pozostale 10-20% do FM+1. Jako internista ogolny (GIM) mozesz w teorii robic prawie wszystko to co podspecjalisci (kardio,endo,reum) ale nie posiadasz ich billing codes wiec czesc modeli nie bedzie praktyczna od strony finansowej. FM moze robic co tylko chce z pewnymi obostrzeniami w anestezji i szerokopojetej chirurgii ale o ile bycie rodzinnym-psychoterapeuta jest dochodowe to skupienie sie eksluzywnie na pediatrii to wlasciwie bankructwo z powodu braku billing codes pediatrow.
    Reply
  • D
    APRIL 22, 2020 AT 12:01 AM
    Jako ze ciagle ktos pyta o szanse na rezydenture w specjalizacji X lub Y i czy jest latwo/latwiej…. Na nic nie jest latwo. Wszystko jest oblegane bardziej niz derma i okulistyka w Polsce.
    Niejako podsumowujac moje poprzednie posty i kontynuujac poprzedni..
    Chcialbym zaznaczyc jedna rzecz: nie chce nikogo straszyc i siac defetyzmu, ale fakty sa faktami. A fakty sa takie ze ogromu lekarzy nie czeka tutaj nic oprocz rozczarowania. Nie mowie ze cos jest niemozliwe, a to ze jest to bardzo malo prawdopodobne. W koncu ktos te miejsca dostaje.
    Zawsze jest jakas szansa, ze przyjedziesz tutaj bez zadnego przygotowania i dostaniesz sie tam gdzie chcesz. Kluczem jest jednak to jaka jest to szansa.
    Zawsze zachecam do zrobienia rozeznania na wlasna reke i nie wierzenia nikomu na slowo, wliczajac mnie samego. Jezeli jednak poswieciles chocby 10 minut na takie rozeznanie to jestem niemal pewien ze natrafiles na trzy typu odpowiedzi : “jest to bardzo trudne”, “jest to niemozliwe”, “jest to prawie niemozliwe”.
    Gdybym znowu mial 20-pare lat, bylbym pod koniec studiow w Polsce i wiedzial to co wiem teraz to nawet bym sobie glowy nie zawracal Kanada. A majac rodzine na karku to juz wgl nie ma o czym mowic. Nie wiem, moze moja toleranjca ryzyka sie drastycznie obnizyla z wiekiem..
    Wykluczajac z rozwazan znajomosci jest jedna grupa IMG ktora ma dobre szanse na match. Sa to kanadyjczycy ktorzy pojechali na studia do UK/Irlandii/Australii oraz maja doswiadczenie zawodowe w kanadyjskiej sluzbie zdrowia (ratownicy, pielegniarki itp.). Oni nawet bez plecow (choc pracujac w sluzbie zdrowia pewnie jakies kontakty juz wyrobili ale nie nazwalbym tego plecami) maja powiedzy 50% szanse na klasyke gatunku czyli FM/IM.. reszte znasz.
    Zaraz za nimi byli by Kanadyjczycy studiujacy w tych samych krajach bez doswiadczenia w sluzbie zdrowia. Potem dlugo dlugo nic i cala reszta
    Statystyczny, niekanadyjski IMG jest w rzyci na glebokosci pierscienia Waldeyera.
    Dostac sie na cokolwiek w CA jest cholernie ciezkie nawet dla kanadyjskich IMG (CSA). Na tyle trudno ze wielu z nich odpuszcza sobie skladanie papierow w Kanadzie kompletnie i atakuje USA, a potem stara sie wrocic do kraju. Nawet dla nich aplikowanie tylko i wylacznie o rezydentury w Kanadzie to skrajna glupota i nieodpowiedzialnosc. A jezeli juz aplikuja w CA to z reguly jest to klasyczne img-combo czyli FM/IM/Psychiatria. Oczywiscie, jest grupa ktora zaaplikuje na jeden program w calej Kanadzie i sie dostanie, czego kazdemu zycze, ale madre to to nie jest.
    Jest jeszcze grupa Kanadyjczykow z podwojnymi paszportami CA oraz UE ktorzy czesto po skonczeniu studiow w UE probowali konczyc rezydentury w UK/Irlandii a potem uznanie specki w Kanadzie – patrz moj poprzedni post. Nie wiem jak Brexit na to wyplynie ale jest to opcja bardzo godna rozwaznia dla europejskich lekarzy.
    NIE APLIKUJ TYLKO I WYLACZNIE DO KANADY!
    Jezeli nie masz zadnych zwiazkow z Kanada ale chcesz tu pracowac to aplikuj na rezydentury w USA, gdzie FM/IM/anestezja/chirurgia ogolna/ pediatria/ psychiatria sa jak najbardziej w twoim zasiegu z dobrymi wynikami USMLE (ogolny match rate ok.50%). Wczesniej 250 na Step I i jestes w grze o prawie wszystko, teraz STEP 1 bedzie pass/fail wiec jestem niemal pewien ze wszystko zostanie przerzucone na STEP 2 CK, ew. 2 CS oraz 3.
    Jest tu jednak jeden haczyk, a wlasciwie to pieprzona kotwica od lotniskowca. Aby moc podejsc do nostry i aplikacji w CA, musisz miec PR (odpowiednik tzw. “zielonej karty” w USA). Jezeli aplikujesz tu i tu i ostatecznie dostaniesz sie na rezydenture w USA to utracisz swoj PR. Jest to kolejne miejsce w ktorym wychodzi ogromna przewaga CSA nad IMG w kwestii logistyki. Dlatego tez nigdy nie porownuj swoich szans do swojego kanadyjskiego kolegii/kolezanki z eng division na swoim uniwerku. Twoje sa znacznie nizsze.
    Najwieksze szanse maja osoby ktore od samego poczatku studiow ukladaja wszystko pod Kanade/USA i celuja w malo oblegane specki, ktore z 5 razy wymienilem w poprzednich postach. Wtedy mozemy mowic o jakis 20-30% szans na taka FM na kompletnym zadupiu. Statystyki mowia o tym ze tylko 5% lekarzy-IMIGRANTOW ( a nie Kanadyjczykow wracajacych do kraju) pracuje w zawodzie. Wielu tutaj przyjechalo i po rozeznaniu sie w sytuacji stwierdzilo ze szkoda kasy marnowac na nostryfikacje.
    Piec, kur…de, procent.
    Osoby ktore sa na 5-6 roku, poczatku rezydentury; swiezo po ukonczeniu uczelni a przed specka oraz specjalisci — jezeli nie robily wczesniej niczego w kierunku emigracji i dostania miejsca maja tzw. “matematyczne szanse”. Nikomu bym nie doradzil emigracji w takim przypadku.
    https://www.carms.ca/wp-content/uploads/2019/05/2019_r1_tbl10e.pdf
    Patrzac na powyzsza tabele nalezy pamietac ze tylko med rodzinna, interna, pediatria i psychiatria maja ponad 10 miejsc, a cala reszta usredniajac bedzie pewnie miala z 5 miejsc w skali calego kraju. O ile wielu aplikantow aplikuje na kilka pokrewnych specjalizacji co zawyza/zaniza statyski (zalezy jak patrzec) to z drugiej strony ta tabela nie uwzglednia roznic pomiedzy CSA a IMG i tony innych czynnikow ktore dzialaj na niekorzysc polskiego/niemieckiego/kirgijskiego etc. lekarza.
    Koniec, koncow oba te czynniki sie z grubsza anuluja – po prostu uwierz mi ze tak jest bo nie chce mi sie pisac 20 stronicowej tyrady na ten temat. To troch tak jakby zalozyc ze skoro na prezydenta startuje 5 kandydatow to kazdy z nich ma 20% szanse, gdzie kazdy dobrze wie miedzy kim a kim sprawa sie rozegra i jaki bedzie jej wynik. Albo 4 kandydatow na prezesa spóki skrabu państwa- you get what I mean.
    Formalny proces aplikowania na rezydentury dla IMG nierzadko odbywa sie pro forma ale tutaj podkresle to co napisalem w artykule – nie wszystkie miejsca sa rozdawane z klucza partyjnego. Pro forma dotyczy zwlaszcza malych programow (1-2 rezydentow na rok). Osobiste kontakty/koneksje/znajomosci w danym programie sa kluczem. Dostanie miejsca z ulicy na podstawie dobrego CV jest bardzo ciezkie. Prawie wszystko co powinno sie zrobic aby zmaksymalizowac swoje szanse na dostanie miesjca w sposob posredni lub bezposredni opiera sie o budowanie koneksji. Nie robisz researchu aby miec publikacje- robisz research glownie po to zeby odwalac czarna robote za ludzi z komisji rekrutcyjnej w programie ktory cie interesuje aby poparli twoja kandydature lub przynajmniej wystawili ci porzadne listy rekomendacyjne. Mozesz odwalac taka robote w ramach wolontariatu przez 1-2-3 lata w pelnym wymiarze godzin bez zadnej obietnicy miejsca. Czasem dziala , czasem nie, znam oba przypadki.
    Twoje dwuletnie fellowship w Mayo znaczy mnie niz telefon od rodzinnego z kanadyjskiego wygwizdowa ktory jest znajomym dyrektora programu z czasow studiow. Znam IMG ktorzy mieli 90th percentile na egzaminach nostryfikacyjnych i nie mogli nawet dostac zaproszenia na interview, znam takich co zdali egzaminy jednym punktem i sie dostali. W najlepszym wypadku proces jest loteria w najgorszym ordynarna ustawka.
    Dzielac liczbe miejsc i aplikantow dostajemy wyniki rzedu 1-2-3-5-7 %. Do poszczegolnych liczb nie przywiazywal bym wiekszej uwagi za to bym zwrocil uwage na rzad wielkosci.
    Tyle jesli chodzi o teorie. Jesli chodzi o praktyke to jak najbardziej moge potwierdzic mniej niz 10% szanse bez podzialu na specjalizacje.
    Z moich szacunkow wynika ze na ~300 miejsc rocznie dostepnych dla IMG ( 150 odejmujac med rodzinna) moze 1/3 idzie do “true IMG” czyli osob takich jak a ty , a pozostale 2/3 ida do Kanadyjczykow, ktorzy od poczatku studiow robia co moga aby powrocic do kraju. Ich ogromna przewaga jest to ze nie musza przejsc poprzez proces imigracyjny, co niesamowicie komplikuje sprawe dla polskiego lekarza.
    Wezmy taka chirurgie ogolna ktora przeciez nie jest jakas ultra oblegana specjalizacja po ktorej dodatkowo nie ma prawie zadnej pracy – na 4 miejsca ponad 130 aplikantow (przy aplikacji o prace z grubsza to samo). Interna na 50 miejsc 950 ale przynajmniej pracy jest dostatek.
    Patologia prosze ja ciebie ma 3 miejsca i 140 kanadydatow. I kiepski rynek pracy,ale nie jest on fatalny.
    Pediatria 17 miejc – 350. Praca jest.
    I znowu sie powtorze – masz 2-3 podejscia, potem liczysz na cud.
    Zawsze sie mowi ze przyjezdzajac do Kanady trzeba miec worek pieniedzy. W przypadku lekarzy trzeba miec przynajmniej dwa. Musisz zrobic praktyki za ktore nikt ci nie zaplaci, musisz zrobic nostryfikacje ktora ostatnio podrozala i kosztuje ok. 10 000$ z materialami. Musisz miec pieniadze na aplikacje i przeloty samolotem na interview, hotel, Ubera (np. poniedzialek Halifax, wtorek Winnipeg, czwartek Saskatoon…) i przede wszystkim musisz miec pieniadze na utrzymanie sie kiedy nie zarabiasz.
    Jezeli nie stac cie na nostryfikacje i prace za darmo przed przyjazdem to gwarantuje ci ze nie bedzie cie tez stac po. Badz przygotowany na rok bez zadnych dochodow i z masa wydatkow.
    Zawsze kiedy to mowie jakiemus IMG to mi sie nasuwa pewna mysl – jezeli stac cie na rok zycia w CA bez pracy.. to po jaka cholere chcesz emigrowac do Kanady. Przeciez w takim ukladzie zyjesz jak finansowy paczek w masle.
    Sa zncznie bardziej kompetentne osoby w kwestii kosztow imigracji niz ja wiec to co moge doradzic to zapytanie ich ile kosztuje emigracja oraz rozpoczecie zycia i dodanie do tego minimum. 30 000$ jesli chcesz na powaznie sie zabrac za aplikowanie w Kanadzie. Jezeli chcesz do tego aplikowac w USA to dodaj pewnie kolejne tyle – ja sam dlugie lata temu aplikujac w USA wydalem ok 25 000 USD jako amerykanski absolwent aplikujacy na bardzo porzadana specjalizacje. Wiekszosc moich znajomych wydala 15-20 000 aplikujac na oblegane specki. Dla IMG moze to byc wyzsza kwota biorac pod uwage ze taki osobnik powinien zaaplikowac na 100-150 pozycji.
    Odniose sie jeszcze do sytuacji specjalistow. Zakladajac ze nawet takiemu neurologowi( czy dowolna inna 4-5-6 letnia specka) sie uda dostac na specke to zanim zacznie zarabiac lekarskie stawki minie spokojnie 10 lat od momentu wyjazdu Kanady. Bo na rezydenture trzeba sie dostac, bo trzeba ja zrobic od nowa, bo trzeba znalezc prace (a jest bezrobocie wsrod specjalistow), bo trzeba w koncu w tej pracy wyrobic sobie pozycje ktora gwarantuje pacjentow i przychody. A…. bym zapomnial, no i trzeba odpracowac kilkuletnia lojalke lub ja wykupic za kilkaset tysiecy dolarow – choc to mozna obejsc jak wspominalem w postach wyzej.
    Czyli jestes rezydentem pracujacym za gowniane pieniadze od ~26-28 roku zycia do 40+ i jak zle trafisz to bedziesz traktowany w tak samo gowniany sposob. Rezydent dostaje na reke jakies 3000$ miesiecznie na pierwszym roku co w praktyce jest niewiele wiecej warte niz 3000zl w PL, a ksztalcenie kosztuje i to nie malo. Licz $ jak zlotowki 1;1. Rezydent moze zarabiac w przeliczeniu na godzine ponizej minimalnej krajowej. Same sh*t different country. Na dalszych latach ta kwota rosnie do 5-6 tys na reke.
    W przypadku interny fellowships sa obowiazkowe ( po 3 letniej IM musisz zrobic fellowship) i sa oplacane zgodnie ze stawka rezydencka, w innych speckach finansowanie czesto pochodzi z grantow i twoja podstawowa pensja moze byc nizsza niz pod koniec rezydentury, ale mozes dorabiac bo juz jestes specjalista.
    Policz sobie ile lat zajmie nostra + dostanie sie (optymistycznie powiedzmy ze dwa) + rezydentura + fellowships (w wielu speckach wlasciwie obowiazek jesli nie chcesz skonczyc na kole podbiegunowym lub na kompletnym zadupiu gdzie masz 2h do najblizszego kina i supermarketu) + powiedzmy 2-3 lata zeby faktycznie zaczac zarabiac
    Na jednym koncu spektrum mamy FM gdzie bedzie to 2 + 2 + 1-2 = 5-6, na drugim np. Chirurgia ogolna, ortopedia itp. Gdzie jest to 2+ 5-6 + 3-5 + 2-3 = 12-16
    Nie uwzglednim lojalek bo to temat rzeka.
    Kiedy sobie tak policzylem ile lat to wszystko zajmuje to moja pierwsza reakcja bylo “nie no, nie moze byc az tak zle”.. a potem przypomnialem sobie ze przeciez znam wlasnie takie historie osobiscie.
    Znam goscia ktory zrobil FM, +1 w EM , potem dostal sie na chirurgie i teraz robi fellowships. Przyjechal tutaj w 2005 roku, mamy 2020, a on dalej pracuje za stawki rezydenckie. Zanim skonczy te swoje fellowships i znajdzie prace to pewnie 2025 zaswita. Z jednej strony podziwiam, z drugiej nie rozumiem i pytam sie “w imie czego kurła jego mac?!”
    Cytujac czesc druga “Nie tak dawno poznałem dziewczynę (neurolog), która zrobiła fellowship tylko po to żeby zdobyć znajomości w programie i nie jest to odosobniony przypadek. Koszt szkolenia pokrywał program i granty, ale pensji nie dostawała. Potem dostała się na rezydenturę tamże. W ramach fellowship czasem uczyła rezydentów na niższych latach jak się leczy, żeby potem samemu zostać rezydentem pierwszego roku, który podlega starszym rezydentom, których rok wcześniej sama szkoliła.
    Do Kanady przyjechała mając 36 lat. Aktualnie w wieku 42 lat jest rezydentem trzeciego roku, więc jeszcze dwa lata rezydentury, rok lub dwa fellowship i będzie mogła zacząć odpracowywać lojalkę. Ciekawe w jakim wieku przejdzie na emeryturę na którą musi sama odłożyć, gdzie większość działek neurologii kokosów nie płaci.”
    Dziewczyna odniosla niemaly sukces – dostala się na jedno z 5 miejsc w calym kraju. Tylko czy Kanada naprawdę jest warta bycia rezydentem w wieku 40-paru lat?
    Wszystkie podawane stawki rzedu 300-400 i wiecej tys $ rocznie to kwoty wystawianych faktur do NFZ a od tego dluga droga do kwoty na reke- jako punkt wyjscia przyjmij 30% overhead + income tax, co koniec koncow oznacza 40-70% calosci.
    W moim przypadku z kazdego dolara ktory wystawiam na fakturze zostawalo by mi ok. 45 centow gdybym wszystko wyplacal na konto bez optymalizacji podatkowej. Czyli koszta i podatki zjadalyby 55% (avg tax rate 42%,marginal 48% co moze byc wyzsze w innych prowincjach – ponad 50%).
    Jezeli pracujesz w 100% na kontrakcie (FFS) to mozesz zoptymalizowac troche wiecej niz ja, gdzie mam pensje jako associate clinical professor (research, szkolenie rezydentow/fellows) oraz osobno moge fakturowac w ramach FFS jako wlasna firma/podmiot w ramach grupy lekarskiej, ktora de facto jest oddzialem i katedra na ktorej pracuje.
    Oddzialy akademickie ktore sa prawie rownoznaczne z programami rezydenckimi moga byc de facto firma prywatna ktora w praktyce kontroluje nabor na rezydentury, organizacje pracy oddzialu itp. Czasem ordynator oddzialu lub dyrektor programu jest dyrektorem tylko z nazwy bo inny “szeregowy” lekarz kontroluje wiecej udzialow niz jego formalny szef. Powstaje w ten sposob popieprzona siec zaleznosci finansowo-zawodowch. Tutaj jednak pojawia sie ogromne roznice w zaleznosci od odzialu, uniwersytetu i szpitala. Rezydent/fellow to bezplatna sila robocza dla grupy lekarskiej – pamietaj o tym ze o ile oficjalnie rekrutujesz sie do programu podpietego pod uniwersytet to w praktyce aplikujesz o czasowe, kilkuletnie praktyki w firmie. Za to co rezydent robi pod moim formalnym nadzorem (np. Dyzury nocne, ktore specjalista spedza w domu pod telefonem) ja wystawiam faktury. Co ciekawe, z jednej strony moze i jest to nie fair, ale z drugiej lekarze akademiccy i tak zarabiaja mniej niz ich koledzy w szpitalach powiatowych, a bez brania kasy za prace rezydentow mowilibysmy o 2 krotnej roznicy. Rezydenci na pierwszych latach strasznie spowalniaja prace jesli chce sie ich czegos faktycznie nauczyc, a ze ja akurat chce to moj problem.
    Poza tym rezydent nie moze wystawiac faktur do NFZ wiec wymysla sie roznce kreatywne rozwiazania np. Ja wystawie fakture na 1000$ z czego 300 wraca do wspolnego garnuszka z ktorego wyplacane sa benefity w ramach grupy, a czesc wraca do kasy oddzialu- dla jasnosci wszystko w 100% legalnie i wzglednie transparentnie. Wiec wybor jest taki ze albo ja biore ta kase i w jakis sposob wraca ona do puli albo NFZ nikomu nie zaplaci za prace. Przy pozycjach akademickich norma jest ze jakis % twoich billings wraca do oddzialu/uniwersytetu. Od znajomych na roznych oddzialach i uniwersystetach slyszalem od 10 do 30%, z reguly ok. 20%.
    Szacuje sie ze przecietnie (przecietnie- czyli odstepstwa sa spore w dwie strony) lekarz rodzinny fakturuje 130$ na godzine z czego musi oplacic gabinet itp itd. 130$ daje 380zl, powiedzmy 400 dla rownego rachunku. Jezeli masz wlasny gabinet i kasujesz powiedzmy 150/200 zl od wizyty to na reke zostanie ci wiecej niz przecietnemu kanadyjskiemu rodzinnemu nawet bez uwzgledniania cen. Np. On zaplaci 3000 ale $$ za wynajem a ty 3000 ale zl.
    Przecietnie kanadyjscy lekarze sa znacznie bogatsi od polskich nawet po uwzglednieniu cen i tutaj nie o czym dysktowac ale ogarniety bizensowo specjalista z wlasnym gabinetem w PL jest finansowo na podobnym poziomie co przecietny kanadyjski lekarz jesli uwzglednimi ceny itp. Pomijajc ta cala zabawe z dostaniem rezydentury jezeli masz wlasny gabinet prywatny w PL i mialbys tutaj byc rodzinnym wiele bys sobie nie poprawil.
    Robilem wyliczenia z kumplem ktory jest urologiem (~40 lat.) w Polsce i o ile nie bede przytaczal liczb to szybko wyliczylismy ze jakby sie przeniosl do Kandady i dostal miejsce (dwa w calym kraju) na rezydenturze od reki (PRA jest wlasciwie niemozliwe) to moze w wieku 60-65 lat by wyrownal swoj poziom finansow w prownaniu do sytuacji w ktorej kontynuuje prace w Polsce i to przy zalozeniu ze by zapieprzal do tej 60-tki tak samo jak teraz a nawet ciezej. Moze.
    Na wiekszosci rezydentur bedziesz faktycznie zapieprzal po 70h tygodniowo, a w ostatnim roku przed RC exams( odpowiedniki PESow) dojdzie to do prawie 100h – chcialbym sobie robic jaja.
    RC exams maja sekcje pisemna i ustna. Sprawa sie rozni w zaleznosci od specek – internistyczne vs chirurgiczne. W przypadku chirurgicznych panuje zgoda co do tego ze sa one prawie nie do zdania bez kanadyjskiej rezydentury jako ze materialy sa na wpol tajne, a rezydenci na ostatnim roku sa specjalinie do nich przygtowywani.
    Jako ze sam musialem zdac RC exms po amerykanskiej rezydenturze i paru latach fellowships to moge powiedziec ze gdybym nie otrzymal materialow od programu ktory mnie sciagnal do Kanady do objecia konkretnego stolka, to bym ich nie zdal. Na sekcji ustnej pytania sa po prostu z dupy.
    Jest to cos o czym warto pamietac planujac droga przez USA w chirurgii. Posiadanie znajomego rezydenta lub specjalisty w Kanadzie jest mocno wskazane. Polozysz lape na materialach to je zdasz inaczej bedzie ciezko.
    W internie sprawy wygladaja znacznie bardziej normalnie i jest to jak najbardziej do zrobienia. Sa nawet platne (po kilka tysiect dolarow) szkolenia.
    Pewnie inaczej sytuacja by sie przedstawiala w med rodzinnej, ratunkowej czy patologii gdzie zwlaszcza ci drudzy w Polsce maja bardzo nieciekawe warunki ale w wiekszosci specjalizcji przy uwzglednieniu ryzyka wyjazd nie ma zadnego sensu w mojej opinii z ktora oczywiscie sie mozna zgadzac lub nie. Przy FM uwzgledniam swietny rynek pracy w CA oraz tylko 2-letnia rezydenture. Ratunkowa jest dobrze oplacana w CA/US ale tez jest to porzadana specjalizacja i to dosc konkretnie.
    Reply
  • Katarzyna
    JULY 23, 2020 AT 7:53 AM
    Świetny wpis, zgadzam się ze nie ma co słodzić, powiedzmy ze jakies zderzenie z rzeczywistością a wyobrażeniem już mam po Australii.
    Ja jednak niestety (a może i stety, bez obrazy) z innego kierunku. Fizjoterapia ? Poznałam 2 fizjo z CA, z jakiegoś powodu wyjechali, ale zawsze było to “bo lepsza oferta”. Czy ma Pan może jakieś info jak to wygląda dla fizjo ? Jest osobne Association, to już coś, ale domyślam się że bez pleców tez moze być ciężko?
    p.s tekst o Bochenku, mistrzostwo !
    Reply
  • admin
    JULY 23, 2020 AT 8:18 AM
    Z tego co sie ja orientuje i po rozmowie z dziewczyna, ktora przyjechala do CA juz ze stalym pobytem. Staly pobyt to podstawia, pozniej potrzeba 2-3 lata na zrobienie nostryfikacji, a potem juz nie ma problemu z praca w fizjoterapii. Jeszcze jesli ma sie kilka roznych kursow z PL to wie sie duzo wiecej niz przecietny fizjoterapeuta, ktorzy tu maja zazwyczaj tylko jeden kurs. Dziewczyna ostatecznie nie zrobila nostryfikacji (nie ze nie udalo sie, poprostu jej nie zaczela, Kanada to nie bylo jednak to co by chciala) i wrocila do PL.
    Reply
  • D
    SEPTEMBER 10, 2020 AT 10:51 PM
    Z gory przepraszam za brak czesci drugiej ale jestem kompletnie zawalony robota. Chcialbym sie jednak odniesc do lekarzy z RPA oraz poprosilbym Pawla zeby przypial ten komentarz jako opowiedz do postu pani Iwony lub jej go wyslal, bo spotykalem sie z tym tematem juz wielokrotnie.
    LEKARZY Z RPA OBOWIAZUJA INNE ZASADY. Z calym szacunkiem ale lekarz z ktorym pani rozmawiala nie ma pojecia o czym mowi co jest dosc powszechne.
    RPA/RSA jako jeden z doslownie kilku krajow na swiecie posiada reciprocity agreement z Kanada! Oznacza to ze ukonczenie rezydendtury, podkreslam rezydentury, w RPA jest uznawane przez Kanade w takim samym stopniu jak ukonczenie jej w USA lub Australi, UK, Nowej Zelandii. Pomijajac kwestie imigracyjne oraz pewne obostrzenia formalne dotyczace specjalizacji (jego dlugosc, partial years of training ; dokladnie tak samo jak przy przenosinach z USA), przenosiny dla poludniowoafrykanskiego lekarza, zwlaszcza rodzinnego, sa wlasiciwie formalnoscia. W uproszczeniu musza oni zdac jedynie egzaminy nostryfikacyjne, ktore powinny byc dla kazdego srednio ogarnietego lekarza czysta formalnoscia bez koniecznosci powtarzania rezydentury. Stad tak ogromna ilosc lekarzy rodzinnych z tego kraju w Kanadzie.
    Powyzszy schemat nie dotyczy lekarzy z Europy z pominieciem UK+Irlandii!!! Nie wazne czy to Polak, Niemiec czy Kanadyjczyk po europejskiej uczelni. Pani syn bedzie musial dostac sie na rezydenture w Kanadzie lub USA/UK jesli chce kiedykolwiek pracowac w Kanadzie i beda dotyczyly go wszystkie problemy i ograniczenia ktore opisalem w artykule.
    Reply
  • Ola
    SEPTEMBER 10, 2020 AT 11:40 PM
    Dzień dobry, ja trochę z innej beczki – wspomniałeś o tym, że polscy lekarze i diagnostyka jest lepsza. Mój mąż (Kanadyjczyk) podczas naszego pobytu kilkuletniego w Polsce miał zdiagnozowanego guza mózgu, prowadził go prof. Zieliński i kazał zapomnieć o sprawie, jest i tyle i podobno nic się z tym dziać nie będzie. Teraz mieszkamy w Toronto i w st. Michael’s rozważają opcje operacji i dziwią się diagnozie w Polsce. Nie bardzo wiemy w co wierzyć bo jednak zauważyliśmy niższe standardy lecznictwa w kanadzie… Czy jest jakaś opcja żeby sprawdzić kompetencje danego lekarza czy uzyskanie oficjalnie drugiej opinii, etc?
    Reply
  • Ada
    NOVEMBER 8, 2020 AT 6:23 AM
    Przydatny wpis, dziękuję za informacje. Chciałabym spytać, jakie są szanse dostania się na rezydenturę z interny (docelowo głównie onkologia) w Quebec mając potwierdzoną przez odpowiednie certyfikaty znajomość na poziomie native speaker języka francuskiego i angielskiego?
    Zastanawiam się czy warto podchodzić do egzaminów nostryfikacyjnych w Kanadzie, czy lepiej odpuścić i skupić się na rezce w Europie Obecnie jestem na 5 roku lekarskiego.
    Reply
  • D
    NOVEMBER 17, 2020 AT 10:10 PM
    Twoje szanse sa ponizej 5% na interne sama w sobie; na interne +onkologie prawdopodobnie mniej niz 1%. Owe certyfikaty nie maja absolutnie zadnego znaczenia. Co do onkologii i jakiejkolwiek innej (pod)specjalizacji, jak ja to okreslam, interny – w znakomitej wieszkosci przypadkow lojalka narzuca ci konkretne fellowships. W przypadku interny z reguly oznacza to robienie GIM czyli interny ogolnej 4/5 lat. Wersja 4 letnia jest standardowa i nie dostajac sie na zadne inne fellowships po rezydenturze z interny z automatu przechodzisz na 4 letni GIM . 5-letni GIM w teorii jest dla lekarzy zainteresowanych kariera akademicka. Interna jest o tyle specyficzna ze nie mozna skonczyc samej rezydentury (3 lata) i trzeba dorzucic przynajmniej 4 rok GIM jak wspomnialem wyzej.
    Kolejna sprawa na wiekszosc (pod)specjalizacji interny mozna aplikowac doslownie tylko raz w zyciu . Programy w 99% przypadkow pozwalaja aplikowac tylko rezydentom 3 roku interny. Lojalke mozna wykupic za kilkaset tysiecy dolarow lub szpital akademicki moze niejako ja anulowac jesli przyjmie cie na fellowship w swoich murach.
    Rynek pracy w specjalizacjach akademickich takich onkologi to temat rzeka, ale delikatnie to ujmujac przypomina on rynek pracy dla absolwentow europeistyki. Lata grindu w postaci PhD, multiple fellowships i tona szczescia aby znalezc prace w miejscy ktore chocby minimalnie cie interesuje.
    Jezeli nie masz kanadyjskiego obywatelstwa i musisz przejsc przez caly proces imigracyjny to sobie odpusc chocby z tego powodu. Do tego jestes na 5 roku – powiedzialbym ze jest to w najlepszym wypadku ostatni gwizdek zeby zaczac robic electives w Kanadzie (no ale COVID, wiec odpada).
    Jedyna sensowna rada jaka moge ci dac nawet jesli posiadasz obywatelstwo to odpuscic sobie Kanada przynajmniej na teraz. Jezeli Kanada to twoj zyciowy cel to zrob specjalizacje w Irlandii/ UK a potem zrob PRA ktore powinno byc formalnoscia w tym ukladzie.
    Reply
  • P
    NOVEMBER 15, 2020 AT 12:51 PM
    do Ady – rób jak najwięcej electives w Kanadzie , znam osobę, która specalnie “oblała” ostatni rok studiów, żeby tylko zrobić jak najwięcej staży jako student i to się bardzo opłaciło. Niestety w dobie coronavisusa nie przyjmują zagranicznych studentów.
    do Autora – Mam pytanie o wszelkie programy PRA-BC, SIPPA, itp czy możliwe jest się dostać na nie jeśli pracowało się jako lekarz rodzinny, ale ma się specjalizację z innej dziedziny (jestem psychiatrą)?
    I czy w jakielkolwiek prowincji przyjmują na self funded clinical fellowship? Kontaktowałam się z uczelniami z Ontario i nie ma takiej opcji, a niestety nie widzę innej możliwości “wejścia” w system…
    Ja, z racji posiadania męża Kanadyjczyka, muszę tu mieszkać, ale wszystkim myślącym o Kanadzie szczerze odradzam, o ile nie jesteście po rezydenturze w jednym z krajów commonwealthu lub po rodzinnej. Znam mnóstwo sfrustrowanych lekarzy pracujących w jakichś nędznych miejscach, a Ci którym się udało, tak jak pisał autor, mieli mocne plecy… (i nawet OBLANE egzaminy w niczym nie przeszkodziły) Choć oczwiście nikt się nie przyznaje
    Reply
  • D
    NOVEMBER 17, 2020 AT 10:28 PM
    @P
    Jeszcze sie odniose do oblanych egzaminow. Masz 100% racje ale dopowiem dwa slowa gdyby ktos sie kiedys nad tym zastanawial.
    Lokalni absolwenci nawet formalnie nie musza miec zdanego “LEKU” aby przystapic do rezydentury. Jedyny wymog jest taki ze musza je zdac przed przystapieniem do RC/CFPC exams. Dla IMG formalnie wszelkie egzaminy musza byc zdane aby moc zlozyc papiery. No ale to teoria bo programy moga robic wlasciwie co chca czego sam doswiadczylem jako czlonek jednego z nich.
    Pomijajac skrajne przyklady (np. brak ukonczenia studiow) nie ma wlasciwie takiej regulacji ktorej program by nie mogl obejsc jezeli naprawde tego chce. Ba! Program moze nawet przyjac IMG na miejsce zarezerwowane dla CMG i vice versa jezeli jest gotow zaakceptowac reprymende od lokalnej izby. W najgorszym wypadku program utraci miejsce rezydenckie w kolejnym cyklu CARMSu i tyle. Przyznanego juz miejsca odebrac nie moga wiec system wrecz prosi sie o naduzycia.
    Reply
  • P
    NOVEMBER 19, 2020 AT 11:49 PM
    Dziękuję bardzo za odpowiedź. Cóż, już przed przyjazdem tu zdawałam sobie sprawę z tego, że moja jedyna szansa to czekać, aż znajomi rezydenci skończą specjalizacje i jakimś cudem zostaną program directors…
  • D
    NOVEMBER 17, 2020 AT 9:51 PM
    Zgodnie z moja wiedza nie ma realnych szans na dostanie sie na PRA z medycyny rodzinnej nie majac ukonczonej specki z owej specjalizacji lub naprawde wrecz kosmicznych plecow . W teorii prace jako GP bez specki mozna zaliczyc jesli jest to norma w danym kraju, np. Indie jednak tutaj znowu trzeba znac kogos kto konkretnie nadstawi swojego karku za aplikanta i nie jest to realna opcja dla 99,99% emigrantow.
    O PRA w specjalizacjiach innych niz FM wlasciwie nie ma nawet co marzyc – tutaj limity sa nawet bardziej restrykcyjne niz na rezydentury i niemal wszystkie miejsca sa zaklepane dla znajomych + jezeli ktos je dostaje to mowimy tutaj o lekarzach z naprawde konkretnych dorobkiem naukowym (powiedzmy odpowiadajacym typowemu dr hab) sciagnietych przez dana uczelenie.
    Co do self-funded fellowship to jak najbardziej istnieja one co moge osobiscie potwierdzic ale mowimy tutaj o kwotach przekraczjacych milion zlotych i formalnie musi o nie wystapic kraj aplikanta (podobnie jak z tzw. “visa doctors”). Tylko znowu – trzeba miec $$ oraz kogos znac bo same $$ nie wystarcza.
    Tak naprade caly temat emigracji do Kanady jako lekarz mozna podsumowac dosc prosto – jezeli nie masz konkretnych znajomosci w interesujacej cie specjalizacji przed przyjazdem to nawet sobie glowy nie zawracaj.
    Jezeli sie zastanawisz czym sa te “konkretne znajomosci” to ich po prostu nie masz..
    Reply
  • D
    NOVEMBER 20, 2020 AT 12:42 AM
    Teoretycznie macie prawo do dodatkowej konsultacji z innym lekarzem co wynika z prawda do wyboru swojego “health practitioner”. Co do sprawdzania kompetencji – nie ma takiej opcji. Ogolnie w przypadku neurochirurgii polecalbym konsultacje w USA gdyz akurat neuro w obu krajach ma troche inne wytyczne i inny zakres uprawnien. Np. Wiele procedur wykonywanych w USA nie jest refundowanych/dopuszczonych w Kanadzie.
    Reply
  • Marta
    MARCH 20, 2021 AT 3:56 PM
    Bardzo ciekawy, tresciwy post, bez owijania w bawelne. Czy pojawi sie jeszcze 2 czesc? Koncze specke z anestezjo w DE(wiem to nie ma znaczenia ) i temat PRA by mnie interesowal ( wiem prawie niemozliwe;)). Mimo wszystko chetnie bym przeczytala “konkretne informacje” w tym temacie.

 

Jeśli uważasz, że posty na blogu, jak i grupa na Facebook są przydatne i miał(a)byś ochotę postawić mi kawę czy piwo, to teraz możesz to zrobić poprzez przycisk “Buy Me a Coffee”. Dziekuję! 🙂

Buy Me a Coffee

Dlaczego eKanada?

Jesteśmy młodą polonią kanadyjską, która przeszła przez emigrację dość niedawno i jak nikt inny wie, jak bardzo skomplikowany to proces i jak bardzo wszystko zależy od szczegółów.

Sesja informacyjna, która uporządkuje ogrom informacji!

Jeśli zdobyta wiedza Cię przytłacza, sprawdź nasze usługi i zapisz się na sesje informacyjną.

w 24h Powinieneś dostać email, sprawdź proszę folder SPAM.